G var sakfelldur fyrir meiri háttar brot gegn skattalögum og 1. mgr. 262. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa annars vegar staðið skil á efnislega röngu skattframtali fyrir einkahlutafélagið FO gjaldárið 2010, vegna rekstrarársins 2009, með því að eignfæra ranglega í bókhaldi félagsins greiðslur á sölureikningum vegna framkvæmda við ótengda fasteign, sem varanlegar endurbætur tveggja tilgreindra fasteigna í eigu félagsins og jafnframt gjaldfæra óheimilar fyrningar af þessum offærðu eignfærslum í bókhaldi og skattframtali félagsins, en hins vegar með því að hafa staðið skil á efnislega röngum skattframtölum fyrir einkahlutafélagið FÁ gjaldárin 2011 og 2012, vegna rekstraráranna 2010 og 2011, með því að gjaldfæra óheimilar fyrningar af hinum offærðu eignum í skattframtali félagsins fyrra árið og vantelja söluhagnað í skattframtölum bæði árin vegna sölu á fasteignunum. Einnig var G sakfelldur fyrir meiri háttar brot gegn lögum um bókhald og 2. mgr. 262. gr. almennra hegningarlaga með því að hafa með tilgreindum hætti rangfært bókhald og ársreikning FO ehf. rekstrarárið 2009 og einnig fyrir að færa í bókhaldið tilgreinda sölureikninga sem hafði verið breytt. Loks var G sakfelldur fyrir peningaþvætti samkvæmt 1., sbr. 2. mgr. 264. gr. almennra hegningarlaga. Við ákvörðun refsingar G var litið til 6. töluliðar 1. mgr. 70. gr. almennra hegningarlaga en ásetningur G hefði verið einbeittur og brotin staðið yfir í þrjú ár. Á hinn bóginn var litið til þess að G hefði játað brot sín og að skattskuldir félaganna hefðu verið greiddar að fullu ásamt álagi, auk þess sem litið var til þess langa tíma sem rannsókn málsins hafði tekið. Var refsing G ákveðin fangelsi í þrjá mánuði en fullnustu hennar frestað skilorðsbundið í tvö ár. Þá var honum gert að greiða 12.300.000 króna sekt í ríkissjóð innan fjögurra vikna frá uppsögu dómsins en sæta ella fangelsi í sjö mánuði.

B varð fyrir líkamstjóni 2010 þegar hún starfaði hjá A. Á slysdegi var A með landbúnaðartryggingu hjá V hf. og féllst félagið á greiðsluskyldu sína gagnvart B en dró ætlaðar bætur úr slysatryggingu launþega frá skaðabótum vegna varanlegrar örorku og varanlegs miska. B höfðaði mál gegn A og V hf. þar sem hún krafðist greiðslu bóta að fullu. Í hinum áfrýjaða dómi var talið ósannað að B hefði slasast á meðan hún var í vinnu hjá A. Var því ekki fallist á sjónarmið V hf. um að draga ætti frá skaðabótakröfu B bætur sem hún hefði átt rétt á úr slysatryggingu launþega. V hf. var því gert að greiða B bætur úr ábyrgðarlið landbúnaðartryggingarinnar að fullu í samræmi við kröfugerð hennar í héraði. Á hinn bóginn var talið ósannað að slys stefndu yrði rakið til saknæmrar háttsemi A. Með hinum áfrýjaða dómi hafði málskostnaður milli aðila verið felldur niður með vísan til atvika málsins. A áfrýjaði dómnum og krafðist staðfestingar um annað en málskostnað, auk þess sem hann krafðist málskostnaðar fyrir Landsrétti. Landsréttur taldi rétt að virtum þeim aðdraganda málsins og þeim vafaatriðum sem þar voru uppi, sbr. 3. mgr. 130. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála, að ákvæði hins áfrýjaða dóms um gjafsóknarkostnað og málskostnað yrði staðfest. Var hinn áfrýjaði dómur því staðfestur. Þá var A gert að greiða B málskostnað fyrir Landsrétti.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem B var heimilað að fá nánar tilgreindan hund tekinn úr umráðum A með beinni aðfarargerð. Í úrskurði Landsréttar kom fram að á þeim tíma sem málið hefði verið kært til Landsréttar hefði áfrýjunarfjárhæð numið tiltekinni fjárhæð og A hefði ekki sýnt fram á hagsmunir hennar af málinu svöruðu til hærri fjárhæðar. Brysti því heimild til kæru í málinu og var málinu vísað sjálfkrafa frá Landsrétti.