Deilt var um hvort samkomulag um uppgjör sem H og B gerðu sín á milli og átti að leiða til lykta deilur um framkvæmd tiltekins kaupréttarsamnings væri skuldbindandi fyrir H og þar með hvort á honum hvíldi greiðsluskylda á grundvelli þess. H byggði einkum á því að vilji hans hefði ekki staðið til að undirgangast þá persónulegu greiðsluskuldbindingu sem samkomulagið bar með sér heldur hefði fyrrum samstarfsfélagi hans og meðeigandi að félaginu S, AÞ, þvingað hann til þess með því að neita ella að samþykkja sölu á hlutum í félaginu til T. Samkomulagið hefði því ekki falið í sér loforð af hans hálfu. Þá byggði hann einnig á því að samkomulagið væri ógilt og óskuldbindandi fyrir hann og að í öllu falli bæri að víkja því til hliðar. Landsréttur taldi að hvað sem liði vitneskju B um óánægju H með samkomulagið yrði á engan hátt dregin sú ályktun af henni eða öðru því sem fram hefði komið í málinu að B hefði vitað eða mátt vita um einhver þau atvik eða aðstæður sem leitt gætu til þess að honum yrði gert að þola ógildingu á samkomulaginu á grundvelli nánar tiltekinna ákvæða laga nr. 7/1936 um samningsgerð, umboð og ógilda löggerninga. Þá var ekki heldur fallist á að B yrði í þessum efnum samsamaður AÞ eða lögmanni hans. Með þessum athugasemdum en að öðru leyti með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms og að teknu tilliti til nýrra gagna sem lögð hefðu verið fyrir Landsrétt var sýknukröfu H hafnað og honum gert að greiða B nánar tiltekna fjárhæð.

A var stöðvaður af lögreglu við akstur bifreiðar 15. nóvember 2018. Í lögregluskýrslu kom fram að grunur hefði vaknað um akstur undir áhrifum fíkniefna og var A handtekinn og færður á lögreglustöð. A var gert að sæta blóð- og þvagrannsókn og greindist umbrotsefni THC sem er í kannabis í þvagi hans. Seinna var rannsókn á máli A hætt. Höfðaði A málið til heimtu bóta vegna þvingunaraðgerða sem hann hafði verið beittur, bæði handtöku og líkamsrannsókn. Í dómi Landsréttar var rakið að með hliðsjón af 5. mgr. 67. gr. stjórnarskrárinnar stæðu efnisrök til að beita bótareglu 246. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála með lögjöfnun um handtöku A og jafnframt stæðu efnisrök til að beita bótareglunni og þá blóð- og þvagrannsókn sem A varð að sæta meðan hann var sviptur frelsi á grundvelli 2. mgr. 47. gr. umferðarlaga nr. 50/1987. Landsréttur vísaði til þess að skilyrðum 1. mgr. 246. gr. laga nr. 88/2008 fyrir bótaábyrgð Í væri fullnægt. Aftur á móti komst Landsréttur að þeirri niðurstöðu að A hefði valdið eða stuðlað sjálfur að þeim aðgerðum lögreglu sem hann reisti kröfu sína á. Samkvæmt niðurlagi 2. mgr. 246. gr. laga nr. 88/2008 þótti rétt að fella að öllu leyti niður bætur til A. Var því fallist á kröfu Í um sýknu af kröfu A.

M var ákærður fyrir kynferðisbrot og brot gegn barnaverndarlögum með því að hafa gengið inn í búningsklefa kvenna í sundlaug þar sem A var nakin, viðhaft ummæli um líkama hennar og spurt hana persónulegra spurninga, boðið henni að sjá líkama sinn og byrjað að girða niður um sig uns hún sagði „nei“. Í héraði var M sakfelldur samkvæmt ákæru og hann dæmdur í tveggja mánaða skilorðsbundið fangelsi. Þá var honum einnig gert að greiða A miskabætur að fjárhæð 500.000 krónur. Í dómi Landsréttar voru rakin atriði sem talin voru draga úr trúverðugleika framburðar M. Framburður A var á hinn bóginn talinn skýr og stöðugur og ekki stangast á við gögn málsins. Talið var hafið yfir skynsamlegan vafa að M hefði gerst sekur um þá háttsemi sem honum væri gefin að sök og hann sakfelldur samkvæmt ákæru. Þá voru ákvæði hins áfrýjaða dóms um ákvörðun refsingar, einkaréttarkröfu brotaþola og sakar­kostnað staðfest með vísan til forsendna.

A og B deildu um forsjá sonar síns, C, sem og lögheimili hans, umgengni og meðlag. Héraðsdómur hafði komist að þeirri niðurstöðu að forsjárhæfni A væri verulega skert en forsjárhæfni B væri góð. Þá hefði drengurinn sterkt tengsl við A og grunntengsl við B sem hefðu eflst eftir að hann var tekinn úr umsjá A. B væri líklegri til að viðhalda reglulegri umgengni drengsins við báða foreldra. Taldi héraðsdómur að hagsmunum drengsins væri best borgið með því að B færi með forsjá hans og lögheimili. Í dómi Landsréttar kom fram að þau gögn sem lögð hefðu verið fyrir réttinn, sem og viðtal dómenda við drenginn, bentu ekki til þess að samskipti aðila hefðu breyst svo máli skipti frá uppkvaðningu héraðsdóms. Þá veittu gögnin ekki vísbendingu um að drengurinn sætti ofbeldi á heimili B. Að þessu gættu en að öðru leyti með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms var hann staðfestur.

Deilt var um hvort samkomulag um uppgjör sem H og A gerðu sín á milli og átti að leiða til lykta deilur um framkvæmd tiltekins kaupréttarsamnings væri skuldbindandi fyrir H og þar með hvort á honum hvíldi greiðsluskylda á grundvelli þess. H byggði einkum á því að vilji hans hefði ekki staðið til að undirgangast þá persónulegu greiðsluskuldbindingu sem samkomulagið bar með sér heldur hefði fyrrum samstarfsfélagi hans og meðeigandi að félaginu S, AÞ, þvingað hann til þess með því að neita ella að samþykkja sölu á hlutum í félaginu til T. Samkomulagið hefði því ekki falið í sér loforð af hans hálfu. Þá byggði hann einnig á því að samkomulagið væri ógilt og óskuldbindandi fyrir hann og að í öllu falli bæri að víkja því til hliðar. Landsréttur taldi að hvað sem liði vitneskju A um óánægju H með samkomulagið yrði á engan hátt dregin sú ályktun af henni eða öðru því sem fram hefði komið í málinu að A hefði vitað eða mátt vita um einhver þau atvik eða aðstæður sem leitt gætu til þess að honum yrði gert að þola ógildingu á samkomulaginu á grundvelli nánar tiltekinna ákvæða laga nr. 7/1936 um samningsgerð, umboð og ógilda löggerninga. Þá var ekki heldur fallist á að A yrði í þessum efnum samsamaður AÞ eða lögmanni hans. Með þessum athugasemdum en að öðru leyti með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms og að teknu tilliti til nýrra gagna sem lögð hefðu verið fyrir Landsrétt var sýknukröfu H hafnað og honum gert að greiða A nánar tiltekna fjárhæð.

Deilt var um hvort samkomulag um uppgjör sem H og G gerðu sín á milli og átti að leiða til lykta deilur um framkvæmd tiltekins kaupréttarsamnings væri skuldbindandi fyrir H og þar með hvort á honum hvíldi greiðsluskylda á grundvelli þess. H byggði einkum á því að vilji hans hefði ekki staðið til að undirgangast þá persónulegu greiðsluskuldbindingu sem samkomulagið bar með sér heldur hefði fyrrum samstarfsfélagi hans og meðeigandi að félaginu S, AÞ, þvingað hann til þess með því að neita ella að samþykkja sölu á hlutum í félaginu til T. Samkomulagið hefði því ekki falið í sér loforð af hans hálfu. Þá byggði hann einnig á því að samkomulagið væri ógilt og óskuldbindandi fyrir hann og að í öllu falli bæri að víkja því til hliðar. Landsréttur taldi að hvað sem liði vitneskju G um óánægju H með samkomulagið yrði á engan hátt dregin sú ályktun af henni eða öðru því sem fram hefði komið í málinu að G hefði vitað eða mátt vita um einhver þau atvik eða aðstæður sem leitt gætu til þess að honum yrði gert að þola ógildingu á samkomulaginu á grundvelli nánar tiltekinna ákvæða laga nr. 7/1936 um samningsgerð, umboð og ógilda löggerninga. Þá var ekki heldur fallist á að G yrði í þessum efnum samsamaður AÞ eða lögmanni hans. Með þessum athugasemdum en að öðru leyti með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms og að teknu tilliti til nýrra gagna sem lögð hefðu verið fyrir Landsrétt var sýknukröfu H hafnað og honum gert að greiða G nánar tiltekna fjárhæð.

V var sakfelldur fyrir nauðgun, brot í nánu sambandi í þremur ákæruliðum, þar af eitt stórfellt, og húsbrot, einnig í þremur ákæruliðum. Með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms var niðurstaða hans um sakfellingu V staðfest. Í dómi Landsréttar kom fram að ekki yrði litið svo á að ákvæði 218. gr. b almennra hegningarlaga tæmdi sök gagnvart ákvæði 231. gr. sömu laga. Þá taldi Landsréttur brot V samkvæmt 1. lið ákæru, þar sem honum var einnig gefin að sök nauðgun, stórfellt og yrði það því heimfært undir 1. mgr., sbr. 2. mgr. 218. gr. b, almennra hegningarlaga, auk 1. mgr. 194. gr. sömu laga, en að öðru leyti voru brot ákærða heimfærð til 1. mgr. 218. gr. b og 231. gr. almennra hegningarlaga. Með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms var refsing V, fangelsi í fimm ár, staðfest auk þess sem honum var gert að greiða A 3.000.000 króna í miskabætur.

H ehf. höfðaði mál á hendur B ehf. og krafðist þess að fá viðurkennt að ekkert atkvæði fylgdi jörðinni Hvarfsdal í Dalasýslu sem er í eigu B ehf., í Veiðifélagi Búðardalsár, en óumdeilt var að jörðinni fylgdi veiðiréttur í Búðardalsá. Í dómi Landsréttar var þróun löggjafar um veiðirétt jarða og atkvæðisrétt í veiðifélögum rakin. Um atkvæðisrétt í veiðifélögum er í gildandi lögum fjallað í 1. mgr. 40. gr. laga nr. 61/2006 um lax- og silungsveiði. Þar kemur fram að eitt atkvæði í veiðifélagi fylgi hverri jörð sem á veiðirétt. Með jörð sé átt við jarðir sem fullnægi skilyrðum til að teljast lögbýli við gildistöku eldri jarðalaga nr. 65/1976. Þegar lögbýlisskilyrðið var fyrst tekið upp með lögum 53/1957 um lax- og silungsveiði var tilgangur þess ekki að svipta menn atkvæðisrétti í veiðifélögum sem þeir áttu þegar fyrir, heldur koma í veg fyrir að jörðum yrði skipt upp og eigendur gætu þannig aukið atkvæðisrétt sinn. Í lögunum nr. 53/1957 var síðan mælt sérstaklega fyrir um atkvæðisrétt eigenda eyðijarða. Þrátt fyrir að jörðin Hvarfsdalur hafi verið í eyði síðan árið 1938 hefur jörðinni fylgt atkvæðisréttur í veiðifélaginu frá stofnun þess árið 1973. Eyðijörðum hefur frá öndverðu verið veittur atkvæðisréttur í veiðifélögum og í lögum hefur sérstaklega verið mælt fyrir um atkvæðisrétt þeirra síðan árið 1957 að undan­skildum árunum 2006-2009 en ákvæði um eyðijarðir var sérstaklega bætt inn í lög 61/2006, árið 2009 þar sem ætlunin hefði ekki verið að breyta atkvæðisrétti eyðijarða í veiðifélögum með lögum 61/2006. Með vísan til umfjöllunar um tilgreinda löggjöf, 72. gr. stjórnarskrárinnar um friðhelgi eignaréttar, meðalhófs og þess að atkvæðis­réttur í veiðifélagi verður ekki skertur afturvirkt, var talið óhjákvæmilegt að skýra inntak 1. mgr. 40. gr. laga nr. 61/2006, þannig að jörðin Hvarfsdalur, sem á veiðirétt í Búðardalsá, fari með atkvæðisrétt í veiðifélagi árinnar. Var niðurstaða hins áfrýjaða dóms því staðfest.

AF var ákærður fyrir brot gegn 1. mgr. 218. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa slegið í hönd A með billjardkjuða með tilgreindum afleiðingum. Með dómi héraðsdóms var AF sakfelldur fyrir háttsemina og dæmdur til 60 daga skilorðsbundinnar fangelsisrefsingar. Fyrir Landsrétti krafðist AF sýknu og gerði varakröfur um frávísun málsins eða ómerkingu hins áfrýjaða dóms. Um varakröfur sínar byggði AF á því að framburður vitna í héraði hefði litast af vandkvæðum við þýðingar á spurningum sem beint var að þeim og á svörum þeirra. Þá vísaði AF einnig til þess að málatilbúnaður ákæruvaldsins hafi verið gallaður og málið vanreifað. Í dómi Landsréttar kom fram að framburður umræddra vitna hefði verið spilaður fyrir Landsrétti. Ekkert væri fram komið sem styddi það að misbrestur hafi orðið á þýðingum þannig að máli skipti um niðurstöðu málsins. Þá væri ekkert fram komið um að málatilbúnaður ákæruvalds hafi verið slíkum annmörkum háður eða málsmeðferð þess fyrir héraðsdómi verið svo gölluð að leiddi til þess að fallast bæri á kröfur ákærða að því leyti. Með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóm var hann staðfestur um sakfellingu AF, refsingu hans og greiðslu sakarkostnaðar. Loks var AF gert að greiða allan áfrýjunarkostnað málsins.

T ehf. höfðaði mál á hendur TH og krafðist greiðslu að fjárhæð 2.900.000 krónur ásamt dráttarvöxtum fyrir vinnu við fasteign sem TH átti með N, þáverandi eiginkonu sinni. Þegar nálgast fór verklok óskaði T ehf. eftir að TH greiddi inn á verkið. Féllst TH á innborgun með því skilyrði að reikningar yrðu gefnir út á hann og N í jöfnum hlutföllum en þau stóðu þá í skilnaði. Í kjölfar þessa hvarf T ehf. frá verkinu með vísan til fyrirsjáanlegra vanefnda. Í samræmi við meginreglur kröfuréttar, og eins og á stóð, taldi Landsréttur að T ehf. hefði með réttu mátt hafa uppi kröfu um greiðslu fyrir þann verkhluta sem hefði verið lokið sem og hverfa frá framkvæmdum á þeim grundvelli að samningsskuldbindingar yrðu ekki efndar að öllu leyti. Þá taldi Landsréttur, með hliðsjón af aðdraganda þess hvernig samningssambandi aðila lauk og með skírskotun til þeirra undirstöðuraka sem byggju að baki 22. gr. laga nr. 42/2000 um þjónustukaup, að T ehf. ætti rétt á greiðslu fyrir þann hluta verksins sem hann hefði sannanlega lokið. Var TH því gert að greiða T ehf. sem næmi 79% af samningsfjárhæð aðila, að teknu tilliti til 1.000.000 króna innborgunar, eða 2.713.000 krónur. Dráttarvaxtakröfu T ehf. var á hinn bóginn vísað frá héraðsdómi án kröfu enda hefði í kröfugerð T ehf. hvorki verið vísað til 1. mgr. 6. gr. laga nr. 38/2001 um vexti og verðtryggingu né hundraðshluta dráttarvaxta.

S var sakfelldur fyrir fíkniefnalagabrot með því að hafa haft í vörslum sínum í sölu- og dreifingarskyni 7.539,54 g af maríjúana, 109,37 g af kókaíni og 0,32 g af tóbaksblönduðu kannabisefni. Var S gert að sæta fangelsi í 12 mánuði og upptöku á fíkniefnunum ásamt upptöku á tveimur farsímum og reiðufé að fjárhæð 150.000 krónur.

Árekstur varð í ytri höfn Reykjavíkur með sæþotu og slöngubát með þeim afleiðingum að A, farþegi á sæþotunni, varð fyrir líkamstjóni. A höfðaði mál á hendur B og C, sem stýrðu sjóförunum, til viðurkenningar á bótaskyldu. Í hinum áfrýjaða dómi var viðurkennd óskipt skaðabótaskylda B og C. Áfrýjaði B dóminum fyrir sitt leyti. Í dómi Landsréttur var niðurstaða hins áfrýjaða dóms staðfest er varðar B. Litið var til alþjóðareglna um árekstra á sjó, matsgerðar dómkvaddra matsmanna og myndupptöku af atvikinu við mat á bótaskyldu. Var B ekki talinn hafa veitt slöngubátnum næga athygli, sem takmarkaði hvaða viðbrögð unnt var að grípa til þegar í óefni var komið. Jafnframt var B talinn hafa siglt of hratt miðað við aðstæður og að hann hefði ekki gætt að því hvort hætta væri á árekstri og ekki framkvæmt rétt stjórntök í tæka tíð til að forða árekstri. Var framangreint háttalag B ekki talið samræmast reglum 6, 7. 8 og 14. gr. nefndra alþjóðareglna. Var því siglingarlag B því metið honum til sakar. Hvorki var talið tilefni til að víkja frá meginreglu skaðabótaréttar um fulla og óskipta bótaábyrgð né að takmarka bótarétt A vegna eigin sakar eða áhættutöku.