S var sakfelldur fyrir brot gegn 1. mgr. 218. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa veist með ofbeldi að A, rifið í hægri hönd hans og snúið upp á fingur hans með nánar tilgreindum afleiðingum. Við ákvörðun refsingar var litið til þess dráttar sem hafði orðið á málinu sem S yrði ekki kennt um. Með brotinu rauf S skilorð eldri dóms og var dómurinn því tekinn upp og honum gerð refsing í einu lagi samkvæmt 60. og 77. gr. almennra hegningarlaga. Að þessu gættu og með vísan til 1., 3., 4., og 6. töluliðar 1. mgr. 70. gr. almennra hegningarlaga var refsing S ákveðin skilorðsbundið fangelsi í 30 daga. Þá var S gert að greiða A 150.000 krónur í miskabætur.

R var sakfelldur fyrir brot gegn 2. mgr. 218. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa ekið bifreið í tvígang á A og ekið með hann á vélarhlífinni og tekið skarpa beygju svo að hann féll niður með vinstri hlið bifreiðarinnar með nánar tilgreindum afleiðingum. Ekki var fallist á þá vörn R að háttsemi hans hefði helgast af neyðarvörn, sbr. 12. gr. fyrrgreindra laga. Við ákvörðun refsingar var sérstaklega litið til 1., 3. og 6. töluliðar 1. mgr. 70. gr. sömu laga og refsing R ákveðin fangelsi í sex mánuði en þar sem ákærði hafði ekki áður gerst sekur um ofbeldisbrot var fullnustu refsingarinnar frestað skilorðsbundið í tvö ár. Þá var R gert að greiða A 700.000 krónur skaðabætur.

Lengri tími en fjórar vikur liðu frá munnlegum málflutningi um frávísunarkröfu X þar til úrskurður var kveðinn upp. Þar sem málið var ekki flutt að nýju og ekki mátti ráða að aðilum hefði verið gefinn kostur á því né að þeir hefðu lýst því yfir að þess gerðist ekki þörf og að dómari væri því sammála, var hinn kærði úrskurður ómerktur og málinu vísað heim í hérað til munnlegs málflutnings og uppkvaðningar úrskurðar að nýju.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli 2. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála.