K var sakfelldur fyrir brot gegn 1. mgr. 194. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa án samþykkis haft samræði og önnur kynferðismök við A með því að beita hana nánar tilgreindu ofbeldi og ólögmætri nauðung svo að hún hlaut áverka af. Við ákvörðun refsingar K var litið til þess að hann hefði ekki áður sætt refsingu svo vitað væri en að öðru leyti var hann ekki talinn eiga sér málsbætur. Var refsing hans hæfilega ákveðin fangelsi í tvö ár og sex mánuði auk þess sem honum var gert að greiða A 1.800.000 krónur í miskabætur.

S var sakfelldur fyrir sérstaklega hættulega líkamsárás, sbr. 2. mgr. 218. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940, með því að hafa ásamt X ráðist að brotaþolunum A og B í bifreið þeirra, S vopnaður hamri en X með hnúajárn, og slegið þá ítrekað, meðal annars í höfuð. Við ákvörðun refsingar var litið til 1. og 3. töluliðar 1. mgr. og 2. mgr. 70. gr. sem og 1. mgr. 218. gr. c. almennra hegningarlaga. Var S gert að sæta fangelsi í tíu mánuði skilorðsbundið í tvö ár í ljósi þess að verulegur dráttur varð á rannsókn málsins sem S og X var ekki kennt um. Þá var staðfest ákvæði héraðsdóms um skaðabætur til handa A og B.

X var sakfelldur fyrir brot gegn 1. mgr. 194. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa án samþykkis haft samræði við A með því að beita hana nánar tilgreindu ofbeldi og ólögmætri nauðung svo að hún hlaut áverka af. Í dómi Landsréttar kom fram að A hefði farið á neyðarmóttöku daginn eftir umrætt atvik þar sem teknar voru myndir af áverkum sem hún hafði. Þá lægju fyrir í gögnum málsins samskipti milli X og A þar sem X hefði gengist við því að hafa beitt A ofbeldi. Þótt X hefði staðfastlega neitað því að hafa beitt A ofbeldi og ólögmætri nauðung í umrætt sinn yrði ekki horft fram hjá áðurnefndum samskiptum við mat á trúverðugleika framburðar hans. Voru gögnin talin veita framburði A aukið vægi. Þá voru framburðir nánar tilgreindra vitna fyrir dómi taldir auka trúverðugleika framburðar A en draga um leið úr trúverðugleika framburðar X. Hefði A frá upphafi verið samkvæm sjálfri sér um meginatriði málsins og var framburður hennar fyrir dómi, sem fengið hefði stoð í nánar tilgreindum gögnum málsins, metinn trúverðugur um þá háttsemi sem X var gefin að sök. Bæri því að leggja frásögn A um atvik í umrætt sinn til grundvallar í málinu. Við ákvörðun refsingar var litið til 1., 2., 6. og 7. töluliðar 1. mgr. 70. gr. almennra hegningarlaga. Þótti refsing X hæfilega ákveðin fangelsi í þrjú ár. Með vísan til þess að X yrði ekki kennt um að ríflega 13 ár væru liðin síðan brot hans átti sér stað og að hann hefði ekki áður gerst sekur um refsiverða háttsemi þótti rétt að fresta fullnustu refsingarinnar að öllu leyti skilorðsbundið í þrjú ár. Þá var X dæmdur til að greiða A 2.000.000 króna í miskabætur.

A krafði B ehf. og Í um skaða- og miskabætur vegna þinglýsingar og tilrauna til fullnustugerða á grundvelli veðskuldabréfs sem var útgefið til handhafa og undirritað af C samkvæmt umboði frá A. Krafa A um bætur fyrir fjártjón var í fyrsta lagi byggð á því að Í bæri skaðabótaábyrgð vegna mistaka sem þinglýsingarstjóri hefði gert með því að þinglýsa veðskuldabréfi á fasteign A. Þá var krafa A um bætur í öðru lagi byggð á því að B ehf. og Í bæru óskipta ábyrgð vegna fjártjóns A þar sem skilyrði nauðungarsölu á hinni veðsettu fasteign hans hefðu ekki verið uppfyllt. Í þriðja lagi taldi A að B ehf. og Í bæru óskipta ábyrgð vegna fjártjóns sem A hefði orðið fyrir vegna árangurslauss fjárnáms sem var gert hjá honum án þess að skilyrði fyrir því hefðu verið uppfyllt en það hafi síðar leitt til þess að B ehf. hafi krafist þess fyrir dómi að bú A yrði tekið til gjaldþrotaskipta. Í dómi Landsréttar kom fram að við málsmeðferð sýslumanns hefði verið brotið með ýmsum hætti gegn ákvæðum þinglýsingalaga nr. 39/1978, laga nr. 90/1989 um aðför og laga nr. 90/1991 um nauðungarsölu. Var það niðurstaða réttarins að Í bæri eftir almennum reglum skaðabótaábyrgð á því fjártjóni sem sannanlega hefði hlotist af því að veðskuldabréfinu var ranglega þinglýst á fasteign A. Þá bæri Í með sama hætti skaðabótaábyrgð vegna þess að framhaldsuppboð á eigninni var auglýst að ósekju. Í bæri aftur á móti ekki ábyrgð á því fjártjóni sem sannanlega kynni að hafa hlotist af aðfarargerðinni sem framkvæmd var á grundvelli veðskuldabréfsins. B ehf. var sýknað af kröfum A um bætur vegna fjártjóns vegna þinglýsingarinnar og þess að hafa krafist nauðungarsölu á fasteign A. Landsréttur taldi B ehf. aftur á móti bera hlutlæga ábyrgð á því fjártjóni sem hlaust af aðfarargerð sem síðar var leitt í ljós að skilyrði skorti til, sbr. 1. mgr. 96. gr. laga nr. 90/1989. Taldi Landsréttur að A ætti rétt til bóta úr hendi Í vegna kostnaðar við rekstur dómsmáls gegn B ehf. vegna þinglýsingarinnar en ekki vegna kostnaðar sem rakinn yrði til samskipta lögmanns A við embætti sýslumanns. Þóttu bætur úr hendi Í hæfilega ákveðnar 1.100.000 krónur. Þá var B ehf. á grundvelli 1. mgr. 96. gr. laga nr. 90/1989 gert að greiða A 350.000 krónur í bætur vegna kostnaðar hans af erindisrekstri fyrir sýslumanni vegna aðfarargerðarinnar. B ehf. og Í voru hins vegar sýknuð af kröfu A um miskabætur.

P og J höfðuðu mál á hendur Á ehf. og kröfðust skaðabóta vegna galla sem þau töldu vera á uppsetningu glugga í húsi þeirra sem Á ehf. hafði tekið að sér. Í dómi Landsréttar var rakið að í matsgerð dómkvadds matsmanns kæmi fram að frágangur á frauði og kíttun hefði verið ófullnægjandi við gluggakarma þar sem ekki hafði verið sett nægjanlegt magn af frauði og kítti við suma glugga. Taldist þjónusta Á ehf. að þessu leyti vera gölluð í skilningi 1. töluliðar 1. mgr. 9. gr. laga nr. 42/2000 um þjónustukaup. Landsréttur leit til þess að úr þeim ágalla væri auðvelt að bæta með því að sprauta inn meira frauði og kítta betur. Við það verk gerðist þess ekki þörf á að taka glugga út. Í matsgerð var kostnaður við þessar úrbætur að því leyti sem þær fólust í því að sprauta inn viðbótarfrauði og kítta betur ekki metinn sérstaklega. Fyrir lá að Á ehf. hafði horfið frá verkinu eftir að ágreiningur kom upp milli aðila um tilhögun verksins en talið var óumdeilt að Á ehf. hafði boðist til að lagfæra þá ágalla sem fólust í ónægri kíttun. Með því teldist Á ehf. hafa sinnt úrbótaskyldu sinni samkvæmt 16. gr. laga nr. 42/2000. Samkvæmt þessu en að öðru leyti með vísan til hins áfrýjaða dóms var staðfest niðurstaða hans um sýknu Á ehf. af kröfum P og J.

LH hf. höfðaði ógildingarmál samkvæmt XVIII. kafla laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála og krafðist þess að ógilt yrði skuldabréf að fjárhæð 90.000.000 króna sem útgefið var af KEW til S ehf. og tryggt var með tryggingarbréfi á fyrsta veðrétti í nánar tilgreindri fasteign á Ítalíu. Yrði LH hf. þar með heimilað að ráðstafa því sem skjalið hljóðaði á um eins og félagið hefði það undir höndum. Við þingfestingu málsins mótmælti þrotabú KEW ógildingu skuldabréfsins. Við meðferð málsins fyrir Landsrétti kom fram af hálfu áfrýjanda að skuldabréfið hefði týnst í vörslum upphaflegs kröfuhafa þess, S ehf., og hefði því aldrei komist í vörslur LH hf. eins og haldið væri fram í ógildingarstefnu. Í dómi Landsréttar sagði að ljóst væri af málsgögnum að AMK ehf., sem ekki hefði verið aðili að því réttarsambandi sem stofnað hefði verið til með útgáfu skuldabréfsins, hefði án skyldu greitt það upp árið 2013 án þess að krafa samkvæmt því hefði verið framseld félaginu. Þar með hefðu kröfuréttindi samkvæmt skuldabréfinu fallið niður ásamt veðréttindum sem voru til tryggingar greiðslu þess. Með hliðsjón af framangreindu var staðfest niðurstaða héraðsdóms um að synja LH hf. um ógildingardóm, sbr. 4. mgr. 121. gr. laga nr. 91/1991.

B ehf. tók að sér, á grundvelli tilboðs, að mala efni í mismunandi stærðarflokka fyrir M sem nota skyldi við endurbætur á Kjósarskarðsvegi en M hafði tekið að sér hluta þeirrar verkframkvæmdar fyrir Vegagerðina á grundvelli útboðs. B ehf. krafðist dóms um skyldu M til að greiða tvo reikninga vegna verksins. M viðurkenndi réttmæti reikninganna en lýsti yfir skuldajöfnuði til greiðslu þeirra með hluta af endurgreiðslukröfu sinni í málinu. Grundvöllur endurgreiðslukröfunnar var að heildarmagn þess efnis sem sprengt var til mölunar var að mati M umtalsvert minna en það efni sem B ehf. krafðist greiðslu fyrir að hafa malað en það taldi M hafa leitt til þess að B ehf. hefði fengið ofgreitt fyrir verkið. Í dómi Landsréttar kom fram að M bæri sönnunarbyrðina fyrir því að B ehf. hefði krafist greiðslu fyrir mölun meira magns efnis en B ehf. fékk til mölunar eða að reikningar B ehf. væru á annan hátt ekki réttir eða í samræmi við samning aðila. Fyrir lægi að M tók ákvörðun um að hverfa frá þeirri aðferð við mælingu malaðs efnis sem fyrirskipuð var í útboðslýsingu Vegagerðarinnar auk þess sem M sá um að bera allt efni sem mala skyldi í B ehf. án þess að mæla það sérstaklega. Þá hafi M kosið, þrátt fyrir áskorun B ehf. þar um, að leggja ekki fram lokauppgjör sitt við Vegagerðina sem staðfest hefði getað það efnismagn sem M kvað B ehf. hafa fengið til mölunar. Þannig lægju ekki fyrir upplýsingar í gögnum málsins um það magn efnis sem B ehf. fékk til mölunar. Samkvæmt því og með hliðsjón af atvikum öllum yrði ekki talið að M hafi axlað þá sönnunarbyrði sem á því hvíldi. Af þeim sökum var niðurstaða hins áfrýjaða dóms um skyldu M til að greiða B ehf. áðurnefnda reikninga vegna vinnu B ehf. og um sýknu B ehf. af endurgreiðslukröfu M staðfest.

LH hf. höfðaði ógildingarmál samkvæmt XVIII. kafla laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála og krafðist þess að ógilt yrði skuldabréf að fjárhæð 110.000.000 króna sem útgefið var af KEW til A ehf. og tryggt var með tryggingarbréfi á fyrsta veðrétti í nánar tilgreindri fasteign á Ítalíu. Yrði LH hf. þar með heimilað að ráðstafa því sem skjalið hljóðaði á um eins og félagið hefði það undir höndum. Við þingfestingu málsins mótmælti þrotabú KEW ógildingu skuldabréfsins. Við meðferð málsins kom fram af hálfu LH hf. að skuldabréfið hefði týnst í vörslum upphaflegs kröfuhafa þess, A ehf., og hefði því aldrei komist í vörslur LH hf. eins og haldið væri fram í ógildingarstefnu. Undir rekstri málsins í héraði framvísaði LH hf. ljósriti af skuldabréfi sem LH hf. hélt fram að væri af því skuldabréfi sem krafist væri ógildingar á í málinu. Efni þess var þó ekki að öllu leyti í samræmi við lýsingu á skuldabréfinu í ógildingarstefnu. Í dómi Landsréttar sagði að ljóst væri af málsgögnum að AMK ehf., sem ekki hefði verið aðili að því réttarsambandi sem stofnað hefði verið til með útgáfu skuldabréfsins, hefði án skyldu greitt það upp árið 2013 án þess að krafa samkvæmt því hefði verið framseld félaginu. Þar með hefðu kröfuréttindi samkvæmt skuldabréfinu fallið niður ásamt veðréttindum sem voru til tryggingar greiðslu þess. Með hliðsjón af framangreindu var staðfest niðurstaða héraðsdóms um að synja LH hf. um ógildingardóm, sbr. 4. mgr. 121. gr. laga nr. 91/1991.

HA ehf. höfðaði mál gegn H og krafðist þess að viðurkennd yrði með dómi skaðabótaskylda H vegna missis hagnaðar sem félagið taldi sig hafa notið ef ekki hefði komið til ákvörðunar H um að ganga ekki til samninga við HA ehf. um hönnun og ráðgjöf fyrir Hamranesskóla að undangengnu lokuðu útboði í verkið. Deila málsaðila laut að því hvort tilboðum í fyrrgreint verk hefði verið hafnað og hvort H hefði verið heimilt að hætta við verkið vegna verulegs forsendubrests í kjölfar efnahagshrunsins 2008. Í dómi Landsréttar voru rakin skilyrði þágildandi 1. mgr. 74. gr. laga nr. 84/2007 um opinber innkaup um það hvenær kaupandi teldist hafa hafnað tilboði. Þá kom fram að óumdeilt væri að H hefði ekki tekið neinu þeirra þriggja tilboða sem bárust í umrætt verk fyrir framlengdan skilafrest tilboða 13. janúar 2009. Gildistími tilboða hafi verið átta vikur frá skilum þeirra og því hafi tilboðin runnið út 10. mars 2009. Með því að gildistími tilboðs HA ehf. var liðinn án þess að óskað hefði verið eftir framlengingu þess yrði í samræmi við fyrrgreint ákvæði laga nr. 84/2007 litið svo á að tilboðinu hefði verið hafnað. Þá gætu samskipti HA ehf. og H eftir að tilboðsfrestur rann út ekki breytt þeirri niðurstöðu. Einnig þótti H hafa sýnt fram á að forsendur fyrir byggingu skólans hefðu brostið og hann því haft málefnalegar ástæður fyrir því að ganga ekki til samninga við HA ehf. um fyrrgreint verk. Dómurinn féllst því á það með H að hann hefði ekki verið bundinn af tilboði HA ehf. lengur en til 10. mars 2009. H var því sýknaður af kröfum HA ehf.

Aðilar deildu um það hvort réttur A til greiðslu bóta úr örorkutryggingu hjá V hf. hefði fallið niður þar sem krafa hans um bætur hefði ekki verið gerð innan árs frá því að hann fékk vitneskju um atvik sem hún var reist á. V hf. hafði synjað A um greiðslu bóta, aðallega með vísan til 1. mgr. 124. gr. laga nr. 30/2004 um vátryggingarsamninga auk greinar í þeim skilmálum sem giltu um vátrygginguna en að auki til 1. mgr. 92. gr. laganna. Samkvæmt 1. mgr. 124. gr. laga nr. 30/2004 glatar sá sem á rétt til bóta samkvæmt sjúkra- eða heilsutryggingu þeim rétti ef krafa er ekki gerð um bætur innan árs frá því að hann fékk vitneskju um þau atvik sem hún er reist á. Í samræmi við orðanna hljóðan og með vísan til fyrri dómaframkvæmdar sló Landsréttur því föstu að skýra yrði niðurlag ákvæðisins svo, þegar bóta væri krafist vegna varanlegs líkamstjóns, að upphaf eins árs frestsins bæri að miða við hvenær sá, sem orðið hefði fyrir slíku tjóni, hafi raunverulega gert sér grein fyrir að það hefði varanlegar afleiðingar fyrir hann. Aðilar deildu um það hvenær A hefði fyrst orðið það ljóst að ástand hans vegna lungnasjúkdómsins, sem síðar dró A til dauða, væri orðið varanlegt en tjónstilkynningin barst V hf. í lok september 2017. Landsréttur taldi gögn málsins ekki sýna fram á að A hefði verið meðvitaður um varanlegar afleiðingar lungnasjúkdómsins fyrir lok september 2016 en í þeim kæmi ekkert fram sem gæfi næga ástæðu til að ætla að honum hefði þá verið orðið það ljóst. Samkvæmt því yrði ekki fundin fyrir því viðhlítandi stoð í gögnum málsins að líta mætti svo á að ársfrestur sá sem kveðið er á um í 1. mgr. 124. gr. laga nr. 30/2004 hafi verið liðinn þegar V hf. barst tilkynning um vátryggingaratburð í lok september 2017. Var niðurstaða héraðsdóms um að viðurkenndur yrði réttur dánarbús A til greiðslu bóta úr líf- og sjúkdómatryggingu hjá V hf. því staðfest.

Í héraði var X sakfelldur fyrir húsbrot og ofbeldi í nánu sambandi samkvæmt 1. mgr. 231. gr. og 1. mgr. 218. gr. b almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa ruðst í heimildarleysi inn um svalahurð á heimili kærustu sinnar, A, og veist að henni með nánar tilgreindu ofbeldi svo að hún hlaut áverka af. Fyrir Landsrétti laut ágreiningur málsins að heimfærslu til refsiákvæða og ákvörðun refsingar. Með dómi Landsréttar var þeim sakargiftum á hendur X, að hafa brotið gegn 1. mgr. 231. gr. almennra hegningarlaga, vísað frá héraðsdómi þar sem skilyrði til höfðunar sakamáls fyrir húsbrot samkvæmt a-lið 2. töluliðar 242. gr. laganna hefði ekki verið fullnægt, sbr. 1. mgr. 144. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála. Þá var það niðurstaða Landsréttar að hvorki yrði lagt til grundvallar að tengsl X og A hefðu verið náin í skilningi 1. mgr. 218. gr. b almennra hegningarlaga né að háttsemin sem X væri gefin að sök hefði náð því alvarleikastigi sem áskilið væri samkvæmt því ákvæði. Var X því sakfelldur fyrir líkamsárás samkvæmt 1. mgr. 217. gr. sömu laga. Með broti sínu gegn A rauf X skilorð reynslulausnar á 360 daga eftirstöðvum fangelsisrefsingar. Var reynslulausnin því tekin upp og X dæmd refsing í einu lagi í málinu, sbr. 1. mgr. 82. gr. laga nr. 15/2016 um fullnustu refsinga og 1. mgr. 77. gr. almennra hegningarlaga. Við ákvörðun refsingar var X til málsbóta litið til skýlausrar játningar hans fyrir héraðsdómi, sbr. 8. tölulið 1. mgr. 70. gr. almennra hegningarlaga. Til refsiþyngingar var litið til eðlis og alvarleika þess brots sem beindist gegn A, sbr. 1. og 3. tölulið sama lagaákvæðis. Þótti refsing X hæfilega ákveðin fangelsi í 13 mánuði. Með vísan til framlagðra gagna um vímuefnameðferð og meðferðarviðtöl sem X hefði sótt og upplýsinga um að aðstæður X hefðu breyst til hins betra frá því er brotin voru framin var fullnustu tíu mánaða fangelsisrefsingarinnar frestað skilorðsbundið í þrjú ár. Þá var staðfest niðurstaða hins áfrýjaða dóms um sakfellingu ákærða fyrir umferðarlagabrot með því að hafa ekið bifreið undir áhrifum áfengis og X dæmdur til að greiða 290.000 króna sekt.