Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem X var gert að sæta nálgunarbanni í fjóra mánuði á grundvelli laga nr. 85/2011, um nálgunarbann og brottvísun af heimili .

K var sakfelldur fyrir kynferðisbrot samkvæmt 1. mgr. 194. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa beitt A ólögmætri nauðung og haft við hana samræði gegn vilja hennar. Með broti sínu rauf K skilorð eldri dóms og var hann tekinn upp og refsing dæmd í einu lagi, sbr. 60. og 77. gr. almennra hegningarlaga. Við ákvörðun refsingar var tekið tillit til 1. og 2. töluliðar 1. mgr. 70. gr. og a-liðar 195. gr. sömu laga. Á hinn bóginn var horft til þess að dráttur hafði orðið á meðferð málsins hjá ákæruvaldinu. Var refsing K ákveðin fangelsi í tvö ár og sex mánuði og honum gert að greiða A miskabætur að fjárhæð 2.000.000 króna.

B varð fyrir líkamstjóni í vinnuslysi í desember 2011 og aftur í umferðarslysi í febrúar 2012. Deildu aðilar um tekjuviðmiðun til ákvörðunar bóta fyrir varanlega örorku vegna síðara slyssins. Í matsgerð sem aflað var um afleiðingar beggja slysanna var varanleg örorka metin 30% vegna hins fyrra en 50% vegna þess síðara. Í dómi Landsréttar var talið að leggja yrði til grundvallar í málinu þá niðurstöðu matsgerðarinnar að geta B til að afla vinnutekna hafi verið varanlega skert þegar hann hafi orðið fyrir síðara slysinu. Því væru fyrir hendi óvenjulegar aðstæður í skilningi 2. mgr. 7. gr. skaðabótalaga og skyldi miða árslaun B til ákvörðunar bóta vegna varanlegrar örorku við 70% af tekjum hans síðustu þrjú almanaksárin.

V var sakfelldur fyrir meiriháttar brot á skattalögum og almennum hegningarlögum. Annars vegar með því að hafa á nánar tilgreindum tímabilum í starfi sínu sem framkvæmdastjóri og stjórnarmaður VL ehf. staðið skil á efnislega röngum virðisaukaskattsskýrslum og vantalið virðisaukaskattskylda veltu félagsins og innheimtan virðisaukaskatt sem bar að standa ríkissjóði skil á. Hins vegar með því að hafa á nánar tilgreindum tímabilum staðið skil á efnislega röngum skattframtölum og komist með því móti hjá því að greiða tekjuskatt og útsvar. Refsing V þótti hæfilega ákveðin fangelsi í 18 mánuði en fullnustu refsingarinnar var frestað skilorðsbundið í tvö ár. Auk þess var honum gert að greiða 242.000.000 króna sekt í ríkissjóð og skyldi 12 mánaða fangelsi koma í stað sektarinnar yrði hún ekki greidd innan fjögurra vikna. Þá var VL ehf. dæmt til að greiða 158.000.000 króna sekt óskipt með V til ríkissjóðs. Í málinu var gerð krafa um upptöku nánar tilgreindra fjármuna VL ehf., EL ehf. og A ehf. sem svaraði til ávinnings þeirra af hinni refsiverðu háttsemi. Landsréttur féllst ekki á að heimild VII. kafla A almennra hegningarlaga nr. 19/1940 til upptöku takmarkaðist við ágóða sem yrði til vegna innflutnings ávana- og fíkniefna, auðgunarbrota og annarrar skipulagðrar brotastarfsemi. Með hliðsjón af skýrum ákvæðum VII. kafla A laganna væru uppfyllt skilyrði til að taka upptökukröfurnar til greina á grundvelli 69. gr. og 69. gr. d laganna.

A og B voru með héraðsdómi svipt forsjá dóttur sinnar C með vísan til a- og d-liðar 1. mgr. 29. gr. barnaverndarlaga nr. 80/2002. Fyrir Landsrétti kröfðust A og B ómerkingar héraðsdóms, annars vegar þar sem tveir sérfróðir meðdómsmenn hefðu verið skipaðir til setu í dómnum, andstætt ákvæði 2. mgr. 2. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála, og hins vegar þar sem réttinda barns þeirra hefði ekki verið gætt við meðferð málsins. Í dómi Landsréttar kom fram að rétturinn hefði slegið því föstu með dómum í málum nr. 274/2018 og 302/2018 að við meðferð mála um forsjársviptingu fyrir héraðsdómi skyldu, þrátt fyrir ákvæði 2. mgr. 2. gr. laga um meðferð einkamála, tveir sérfróðir meðdómendur sitja í dómi í samræmi við reglu 1. mgr. 54. gr. barnaverndarlaga og var því kröfu A og B um ómerkingu héraðsdóms af þessum sökum hafnað. Þá var það mat réttarins að ákvörðun héraðsdóms um að leiða C ekki til skýrslugjafar hefði verið réttmæt í ljósi ungs aldurs hennar. Ekki var talin ástæða til að ómerkja hinn áfrýjaða dóm þrátt fyrir að talsmanni C hefði ekki gefist færi á að fylgjast með þinghöldum í málinu þar sem viðhorfum C hefðu verið gerð fullnægjandi skil í skýrslum talsmannsins auk þess sem hann gaf skýrslu við meðferð málsins fyrir Landsrétti. Að þessu virtu var niðurstaða héraðsdóms um að svipta A og B forsjá dóttur þeirra staðfest.

E var ákærður fyrir kynferðislega áreitni gegn A, […] ára stúlku, með því að hafa í verslunarmiðstöð tekið utan um hana, sagt við hana á ensku að hann elskaði hana og kysst hana, haldið utan um axlir hennar og gengið áfram með hana og síðar fært hendur sínar niður á bringu hennar þannig að þær snertu brjóst hennar utanklæða. Í dómi héraðsdóms sem staðfestur var með vísan til forsendna í Landsrétti kom fram að framburður A væri trúverðugur og styddist við framburð vinkonu hennar og myndskeið úr eftirlitsmyndavélakerfi. Var E sakfelldur fyrir brot gegn 2. mgr. 202. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 og staðfest niðurstaða héraðsdóms um fjögurra mánaða skilorðsbundna fangelsisrefsingu E.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli 2. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008, um meðferð sakamála.