S var ráðin til starfa hjá N ehf. 8. apríl 2019 án þess að gerður væri við hana skriflegur ráðningarsamningur. Henni var sagt upp 27. júní 2019. Fyrir uppsögnina hafði S upplýst stjórnarformann N ehf. um að hún væri þunguð. Deildu málsaðilar um það hvort N ehf. hefði með uppsögninni brotið gegn 30. gr. þágildandi laga nr. 95/2000 um fæðingar- og foreldraorlof. Í dómi Landsréttar kom fram að uppfyllt hefðu verið skilyrði þess ákvæðis um tilkynningu þungunar til vinnuveitanda. Enginn rökstuðningur hefði fylgt uppsögn S og því hefði hún farið gegn 30. gr. laga nr. 95/2000 sem varðaði skaðabótaskyldu samkvæmt 31. gr. sömu laga. Var N ehf. dæmt til að greiða S bætur vegna ólögmætrar uppsagnar sem námu launum fram að fæðingu barns auk bóta sem námu þriggja mánaða launum í uppsagnarfresti.

Í málinu var deilt um útreikning á verðbótum vegna verðtryggðs húsnæðisláns sem A gaf út til Í 22. janúar 2009. A hélt því fram að rangri reikningsaðferð hefði verið beitt við útreikning verðbóta verðtryggða lánsins og taldi að önnur aðferð hefði verið réttari með vísan til orðalags 2. mgr. 4. gr. reglna Seðlabanka Íslands nr. 492/2001 um verðtryggingu sparifjár og lánsfjár. Í dómi héraðsdóms sem staðfestur var í Landsrétti með vísan til forsendna kom fram að sú aðferð sem Í hefði beitt við útreikninga lánsins greindi sig ekki frá því sem almennt hefði tíðkast í framkvæmd. Með skírskotun til dóms Hæstaréttar í máli nr. 243/2015 taldist staðfest að fyrirmæli Seðlabanka Íslands um verðtryggingu hefðu frá upphafi þeirrar lántöku sem um ræddi tekið mið af þeirri aðferð að höfuðstóll skuldar breyttist með verðlagsþróun og að afborganir og vextir reiknuðust af verðbættum höfuðstól. Hefði A ekki sýnt fram á að Í hefði notað reikningsaðferðir sem færu í bága við gildandi reglur eða almenna framkvæmd á sama tímabili. Þá var því hafnað að verðtryggingarskilmála veðbréfsins yrði vikið til hliðar með vísan til 36. gr. laga nr. 7/1936 um samningsgerð, umboð og ógilda löggerninga þar sem hann varð ekki talinn ósanngjarn gagnvart A. Var Í því sýknað af öllum kröfum A.

A, B og C höfðuðu mál á hendur Í til að fá felldan úr gildi úrskurð K þess efnis að staðfesta ákvarðanir Ú um að synja þeim um alþjóðlega vernd hér á landi á grundvelli 40. gr., sbr. 37. gr. laga nr. 80/2016 um útlendinga eða dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða í skilningi 74. gr. sömu laga. Þá tók málshöfðunin einnig til þess að ákvarðanir Ú yrðu felldar úr gildi. Landsréttur tók fram að ekki hefði verið þörf á því að krefjast ógildingar þeirra ákvarðana þar sem þær hefðu orðið efnislegur hluti úrskurðar K. Umsókn A, B og C um alþjóðlega vernd var byggð á frásögn A um að hún óttaðist fyrir sína hönd eða elstu dóttur sinnar blóðfórn í tengslum við valdatöku kvenöldungs í ættbálki hennar. Ekki var fallist á að rannsókn á máli A, B og C hefði verið svo áfátt að efni væri til að ógilda úrskurð Ú. Því var einnig hafnað að niðurstaða K um að synja þeim um alþjóðlega vernd væri óforsvaranleg þannig að ógildingu varðaði. Þá var staðfest niðurstaða héraðsdóms um að lagt hefði verið viðhlítandi mat á hagsmuni barnanna B og C, sbr. 5. mgr. 37. laga nr. 80/2016, og að forsvaranlegar ályktanir hefðu verið dregnar af gögnum og upplýsingum í málinu. Hefði ekki verið sýnt fram á að úrskurður K væri haldinn annmörkum að efni eða formi sem varðað gæti ógildingu. Því var staðfestur héraðsdómur um sýknu Í af kröfum A, B og C.

Málið höfðuðu K og S til heimtu 15.211.014 króna auk vaxta vegna galla á fasteign sem þau höfðu keypt af G og til útgáfu afsals fyrir fasteigninni. Í gagnstefnu krafðist G þess að K og S yrðu dæmd til að greiða honum 3.000.000 króna, auk dráttarvaxta, gegn útgáfu afsals. Með dómi héraðsdóms var fallist á að fasteignin væri gölluð og að G skyldi greiða K og S 10.429.514 krónur með dráttarvöxtum auk þess að gefa út afsal fyrir fasteigninni. Í kjölfar dóms héraðsdóms kröfðust K og S löggeymslu á eignum G til tryggingar kröfu sinni. Tók sýslumaðurinn á höfuðborgarsvæðinu, að ábendingu G, í löggeymslu eignarhluta hans í nánar tilgreindri fasteign. K og S gáfu síðar út veðleyfi sem heimilaði kaupanda að fasteigninni að veðsetja eignina gegn því skilyrði að krafa K og S að fjárhæð 15.769.664 krónur yrði greidd inn á vörslureikning í eigu lögmanns K og S. Var það gert og kom lögmaðurinn greiðslunni í framhaldinu áfram til K og S. Í úrskurði Landsréttar kom fram að áfrýjandi hefði að fullu greitt kröfu K og S á hendur sér. Þá lægi fyrir að G hefði fengið kröfu sína á hendur K og S um greiðslu eftirstöðva kaupverðs greidda með skuldajöfnuði en G lýsti því yfir í gagnstefnu að afsal yrði gefið út við greiðslu þeirrar kröfu. Samkvæmt því hafði G ekki lögvarða hagsmuni af því að hinn áfrýjaði dómur kæmi til endurskoðunar. Var því fallist á með K og S að vísa bæri málinu frá Landsrétti.

B ehf. höfðaði mál gegn H ehf. og stjórnarmönnum þess og krafðist skaðabóta vegna sölu BE á hlut sínum í H ehf. Byggði B ehf. á því að stjórnarmenn H ehf. hefðu valdið BE tjóni með saknæmri og ólögmætri háttsemi við gerð samnings um kaup á hlutafénu með því að halda frá honum upplýsingum um rekstur og efnahag félagsins og það hefði leitt til þess að BE hefði selt H ehf. hluti sína á undirverði. Landsréttur taldi sannað að BE, sem hefði reynslu af rekstri H ehf. og hefði notið aðstoðar bæði ráðgjafa og lögmanns við samningsgerðina, hefði átt frumkvæði að sölu hlutafjár síns í H ehf. auk þess sem gögn málsins bentu til þess að umsamið kaupverð hefði verið málamiðlun milli samningsaðila. Þá hefði B ehf. hvorki tekist sönnun um að viðsemjendur BE hefðu haft vitneskju um nánar tilgreindar forsendur sem BE kvaðst hafa gefið sér við samningsgerðina, né að stjórnarmenn félagsins hefðu leynt upplýsingum um rekstur þess við samningsgerðina. Var því staðfest niðurstaða héraðsdóms um sýknu H ehf. o.fl. af kröfum B ehf.  

G gegndi formennsku í húsfélagi E á árunum 2017 til 2019. Eftir að hún lét af formennsku gerðu aðrir sameigendur athugasemdir við ýmsar færslur inn á reikninga í eigu G og fimm annarra einstaklinga og höfðuðu í kjölfarið mál á hendur henni til greiðslu skaðabóta á grundvelli 2. mgr. 71. gr. laga nr. 26/1994 um fjöleignarhús. Landsréttur komst að þeirri niðurstöðu að G hefði með ólögmætum hætti greitt sér þóknanir fyrir störf sín að fjárhæð 735.000 krónur, án þess að þær greiðslur hefðu verið bornar upp og samþykktar á húsfundi, samkvæmt 4. tölulið c-liðar 1. mgr. 41. gr., sbr. 65. gr. laga nr. 26/1994. Þá hefði hún tekið sér greiðslur að fjárhæð 2.101.218 króna og greitt fimm einstaklingum samtals 256.507 krónur án heimildar samkvæmt lögum nr. 26/1994 og án haldbærra skýringa. Með hliðsjón af framangreindu og kröfugerð E var hinn áfrýjaði dómur staðfestur.

Varnaraðili höfðaði mál gegn sóknaraðila til endurgreiðslu á tryggingafé samkvæmt húsaleigusamningi milli aðila. Samkvæmt gagnstefnu í héraði krafðist sóknaraðili greiðslu tiltekinnar fjárhæðar auk nánar tilgreindra dráttarvaxta og að kröfurnar yrðu notaðar til skuldajafnaðar við kröfur varnaraðila í aðalsök að svo miklu leyti sem til þyrfti og sjálfstæður dómur yrði kveðinn upp um það sem eftir stæði en til vara að kveðinn yrði upp sjálfstæður dómur um dómkröfur í gagnsök. Í úrskurði Landsréttar var rakið að þótt fallast mætti á það með héraðsdómara að kröfugerð í gagnsök væri ekki svo skýr sem skyldi yrði talið nægilega ljóst hvers krafist væri og að ekki væru fyrir hendi aðrar ástæður sem varðað gætu frávísun gagnsakar frá héraðsdómi. Var hinn kærði úrskurður því felldur úr gildi og lagt fyrir héraðsdóm að taka kröfur sóknaraðila í gagnsök til efnismeðferðar.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að vísa frá dómi máli sem þrotabú A ehf. höfðaði gegn G ehf. þar sem við höfðun málsins var liðinn sex mánaða málshöfðunarfrestur 1. mgr. 148. gr. laga nr. 21/1991 um gjaldþrotaskipti o.fl.

Kæra X til Landsréttar fullnægði ekki áskilnaði 2. mgr. 193. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála. Var málinu því vísað frá Landsrétti.

X var ákærður fyrir meiri háttar brot gegn skattalögum með því að hafa staðið skil á efnislega röngum skattframtölum gjaldárin 2015 til 2018, vegna tekjuáranna 2014 til 2017, og með því að hafa látið undir höfuð leggjast að telja fram á skattframtölum sínum tekjur að fjárhæð 61.688.266 krónur frá tilgreindu einkahlutafélagi. Auk þess var hann ákærður fyrir peningaþvætti með því að hafa nýtt ávinning af fyrrgreindum skattalagabrotum í eigin þágu. Við meðferð málsins í héraði féll ákæruvaldið frá þeim ákærulið sem sneri að ætluðu peningaþvætti. Með hinum kærða úrskurði var því sem eftir stóð af ákæru vísað frá á þeim grunni að í málshöfðuninni hefði falist endurtekin málsmeðferð vegna sömu skattalagabrota og lauk á stjórnsýslustigi með úrskurði ríkisskattstjóra 10. nóvember 2020, sem færi gegn markmiði laga nr. 29/2021 um breytingu á lögum er varða rannsókn og saksókn skattalagabrota, um að fella niður tvöfalda málsmeðferð og refsingu vegna sama skattalagabrots. Í úrskurði Landsréttar voru rakin þau viðmið um túlkun 1. mgr. 4. gr. 7. samningsviðauka mannréttindasáttmála Evrópu sem beitt hefur verið í dómaframkvæmd. Í úrskurði Landsréttar var auk þess rakið að með úrskurði ríkisskattstjóra 10. nóvember 2020 um endurákvörðun skatta og opinberra gjalda X hefði álagi samkvæmt 2. mgr. 108. gr. laga nr. 90/2003 um tekjuskatt ekki verið beitt. Var það niðurstaða Landsréttar að úrskurður ríkisskattstjóra hafi ekki falið í sér endanlega úrlausn um sakfellingu eða sýknu X og síðari málsmeðferð á vegum héraðssaksóknara því ekki brotið gegn ákvæðum 1. mgr. 4. gr. 7. samningsviðauka við mannréttindasáttmála Evrópu. Hún færi hvorki gegn markmiðum laga nr. 29/2021 né væri um að ræða endurtekna málsmeðferð vegna sömu atvika og til úrlausnar voru af hálfu skattyfirvalda. Var hinn kærði úrskurður því felldur úr gildi og lagt fyrir héraðsdóm að taka mál X til efnislegrar meðferðar.