Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem X var gert að sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli g-liðar 1. mgr. 115. gr., sbr. 4. mgr. 105. gr. laga nr. 80/2016 um útlendinga.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu A um öflun matsgerðar og yfirmatsgerðar.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem máli I ehf. gegn I ohf. og IA ehf. var vísað frá dómi. Málið hafði I ehf. höfðað til viðurkenningar á óskiptri skaðabótaábyrgð I ohf. og IA ehf. á nánar tilgreindu tjóni sem I ehf. kvaðst hafa orðið fyrir. Í úrskurði Landsréttar var komist að þeirri niðurstöðu að möguleikum I ohf. og IA ehf. til að taka til varna í málinu hefði ekki verið áfátt. Var málatilbúnaður I ohf. því talinn uppfylla áskilnað e-liðar 1. mgr. 80. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Einnig var málatilbúnaður I ehf. talinn uppfylla skilyrði 2. mgr. 25. gr. sömu laga um lögvarða hagsmuni. Var hinn kærði úrskurður því felldur úr gildi og lagt fyrir héraðsdóm að taka málið til efnismeðferðar.

A höfðaði mál á hendur P til ómerkingar nánar tilgreindra ummæla sem P viðhafði á vefsvæði sínu á tímabilinu 2. apríl 2022 til 14. apríl 2023 ásamt því að krefjast miskabóta. Áttu ummælin það öll sammerkt að lúta með einum eða öðrum hætti að því að A og aðrir blaðamenn hefðu átt aðild að byrlun tiltekins einstaklings og þjófnaði á síma hans í því skyni að skrifa fréttir sem tengdust fyrirtækinu S. Í dómi Landsréttar kom fram að þótt ummæli P væru vissulega beinskeytt og óvægin, yrði að líta til þeirrar staðreyndar að A hefði haft stöðu sakbornings og sætti, þegar ummælin féllu, rannsókn lögreglu vegna mögulegrar aðildar, beinnar eða óbeinnar, að brotum á nefndum ákvæðum almennra hegningarlaga. Þá hefði P verið þátttakandi í almennri umræðu um mikilvæg samfélagsleg málefni sem erindi ætti við almenning og hefði af þeim sökum notið rúms tjáningarfrelsis á meðan A mátti sem blaðamaður og opinber persóna gera ráð fyrir að þurfa að þola hvassa og óvægna gagnrýni í kjölfar eigin skrifa. Þegar til alls var litið var lagt til grundvallar að P hefði mátt vera í góðri trú um að nægjanlegt tilefni hefði verið til ummælanna og að þau hefðu, þegar litið væri til hinnar hvössu umræðu sem málið hefði vakið, ekki gengið svo langt að nauðsyn bæri til þess í lýðræðislegu samfélagi, þar sem tjáningarfrelsi er í hávegum haft, að ómerkja þau. Hefði sú tjáning P sem um væri deilt rúmast innan tjáningarfrelsis hans samkvæmt 73. gr. stjórnarskrárinnar og 10. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Var P því sýknaður af kröfum A.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem leyst var úr nánar tilgreindum ágreiningi við opinber skipti til slita á fjárfélagi við lok óvígðrar sambúðar. Með úrskurði Landsréttar var staðfest niðurstaða héraðsdóms um að andvirði 39% eignarhluta B í nánar tilgreindri fasteign kæmi óskert í hlut B við fjárskiptin og að eftirstöðvar láns á fasteigninni skyldu að öllu leyti teljast skuld A og dragast frá 39% eignarhluta hennar. Þá var vísað frá héraðsdómi kröfu B um að A endurgreiddi henni 8.561.924 krónur og kröfu A um að hún fengi í sinn hlut 3.396.956 krónur vegna útlagðs kostnaðar sem hún hefði greitt í þágu B frá sambúðarslitum. Loks voru staðfest ákvæði hins kærða úrskurðar um að nánar tilgreind bifreið skyldi afhent A utan skipta og um að hafna kröfum B um að tillit yrði tekið til viðgerðarkostnaðar af bifreiðinni og viðhalds á fasteigninni eftir sambúðarslit.

Á, B og H voru ákærðir í tengslum við skotárás á heimili brotaþolanna C, A og B þar sem þeir voru staddir ásamt brotaþolanum D. Á var gefin að sök tilraun til manndráps, húsbrot, hættubrot og vopnalagabrot með því að hafa umrætt sinn ásamt B, ruðst grímuklæddur og í heimildarleysi inn á heimilið, þar sem fjórir brotaþolar voru staddir og skotið án viðvörunar samtals sex skotum úr skammbyssu í átt að D og C. B var gefin að sök hlutdeild í brotum Á með því að hafa liðsinnt honum við undirbúning og framkvæmd brotsins með nánar tilgreindum hætti. Ákærða H var gefin að sök hlutdeild í broti Á með því að hafa ekið Á og B umrætt sinn gegn greiðslu. Í dómi Landsréttar kom meðal annars fram að fallist væri á með héraðsdómi að það hefði verið hending ein að skotin lentu ekki í C og D, sem þá voru inni í barnaherbergi, og einnig að Á hafi hlotið að vera ljóst að það sé lífshættulegt að skjóta sex skotum úr skammbyssu í átt að fólki af stuttu færi, án neinnar vissu um hvar skotin lendi, og því hafi Á hlotið að gera sér grein fyrir því að bani gæti hlotist af háttsemi hans. Staðfest var niðurstaða héraðsdóms um sakfellingu Á fyrir tilraun til manndráps gagnvart brotaþolunum D og C og hættubrot gagnvart brotaþolunum A og B sem og vopnalagabrot. Var refsing hans ákveðin fangelsi í sex ár. Þá var staðfest niðurstaða héraðsdóms um að ekki yrði fullyrt að ásetningur B og H hefði staðið til að bana brotaþolunum D og C og yrðu þeir því ekki sakfelldir fyrir hlutdeild í tilraun til manndráps. Þeir voru aftur á móti sakfelldir fyrir hlutdeild í hættubroti Á og B jafnframt sakfelldir fyrir hlutdeild í vopnalagabroti Á. Niðurstaða héraðsdóms um refsingu B og H var staðfest og B gert að sæta fangelsi í 30 mánuði og H gert að sæta skilorðsbundnu fangelsi í eitt ár. Þeim ákæruliðum er vörðuðu húsbrot var vísað frá héraðsdómi. Staðfest voru ákvæði héraðsdóms um upptöku á skammbyssu. Loks var Á og B gert að greiða bótaþolum miskabætur.

Varnaraðilar höfðuðu mál á hendur sóknaraðilum í því skyni að fá tjón bætt sem þeir töldu sig hafa orðið fyrir vegna ætlaðra galla á fjöleignarhúsi. Málsaðilar auk HS og I, sem sóknaraðilarnir H og S stefndu til réttargæslu í héraði, gerðu með sér sátt um annað en málskostnað. Ágreiningur um málskostnað var lagður í úrskurð héraðsdóms sem gerði sóknaraðilum sameiginlega að greiða varnaraðilum 37.500.000 krónur í málskostnað. Landsréttur rakti að HS og I hefðu undirgengist langstærstan hluta þeirra skyldna sem kveðið væri á um í dómsáttinni en að af 2. mgr. 21. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála leiddi að ekki væri unnt að gera þeim að greiða varnaraðilum málskostnað. Af því leiddi jafnframt að úrlausn um málskostnað gæti ekki endurspeglað dómsátt aðila og voru því ekki talin efni til að ákveða málskostnað með hliðsjón af 1. mgr. 130. gr. laganna. Í ljósi krafna varnaraðila, atvika málsins og lykta þess með dómsáttinni þótti rétt með hliðsjón af 3. mgr. 130. gr. laga nr. 91/1991 að sóknaraðilar greiddu varnaraðilum óskipt hluta málskostnaðar þeirra, það er 4.200.000 krónur. Í þeim efnum var tekið tillit til þess að lagaskilyrði stæðu ekki til þess að telja annan útlagðan kostnað en þann sem laut að matsgerð dómkvaddra matsmanna og þingfestingu málsins til málskostnaðar samkvæmt 1. mgr. 129. gr. laga nr. 91/1991. Þá var jafnframt ekki fallist á með héraðsdómi að varnaraðilar gætu krafist greiðslu úr hendi sóknaraðila vegna þess kostnaðar sem þeir höfðu af málarekstri fyrir kærunefnd húsamála.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem beiðni A, B, C og D um flýtimeðferð í fyrirhuguðu dómsmáli gegn Í var hafnað.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem máli L og Ó á hendur Ö ehf., H, V hf., H ehf. og S hf. var vísað frá dómi.

A varð fyrir líkamstjóni vegna umferðarslyss árið 2018. Sakarefni málsins varðaði það álitaefni hvort telja skyldi mótframlag vinnuveitanda A í séreignasjóð til árslauna í skilningi 1. mgr. 7. gr. skaðabótalaga nr. 50/1993. Einnig ríkti ágreiningur um hvort fyrirvari A við uppgjör bóta vegna varanlegrar örorku hefði verið fullnægjandi svo hann gæti sett fram frekari kröfur um bætur vegna slyssins. Niðurstaða Landsréttar var að uppgjör málsaðila hefði ekki falið í sér fullnaðaruppgjör og gæti A samkvæmt því haft uppi þá viðbótarkröfu sem ágreiningur málsins tók til. Í dómi Landsréttar kom fram að ekki yrði fallist á að nein lagarök stæðu til þess að mótframlag vinnuveitanda í séreignasjóð skyldi ekki telja til atvinnutekna tjónþola og þar með árslauna í skilningi 1. mgr. 7. gr. skaðabótalaga. Enginn tölulegur ágreiningur ríkti í málinu, yrði fallist á þá málsástæðu A að telja mótframlag vinnuveitanda A í séreignasjóð á viðmiðunartímabilinu til árslauna. Var hinn áfrýjaði dómur því staðfestur og V hf. gert að greiða A 302.639 krónur með nánar tilgreindum vöxtum.

N höfðaði mál og krafðist þess að ógilt yrði ákvörðun bæjarstjórnar H um úthlutun lóðarinnar Á en til vara að viðurkennd yrði skaðabótaskylda H vegna tjóns N af völdum sömu ákvörðunar. Atvik voru með þeim hætti að H auglýsti eftir tilboðum í lóðina og átti N hæsta boð í hana en B það næst hæsta. Með hliðsjón af byggingarsögu aðilanna var boði B tekið. N byggði á því að H hefði með því brotið gegn rétti hans til lóðarinnar sem hæstbjóðanda með ólögmætum hætti. H byggði aftur á móti á því að úthlutunin hefði verið í samræmi við gildandi reglur og að H hefði samkvæmt þeim verið heimilt að hafna tilboði N og taka tilboði B. Í dómi Landsréttar var komist að þeirri niðurstöðu að heimilt hefði verið að líta til byggingarsögu bjóðenda, þar á meðal til þess hvort eðlileg framvinda hefði verið á fyrri byggingarframkvæmdum. Þá var ekki fallist á með N að brotið hefði verið gegn 13. gr. stjórnsýslulaga við meðferð málsins enda hefði afstaða N um tafir á framkvæmdum legið fyrir í gögnum málsins. Í þessum efnum var jafnframt ekki talið að á H hefði hvílt skylda til að afhenda N afrit af samantektum og samanburði hans á bjóðendum. Landsréttur féllst auk þess ekki á með N að brotið hefði verið gegn 10., 11., 12. og 18. gr. stjórnsýslulaga, en taldi hins vegar að annmarki hefði verið á rökstuðningi H. Hann gat þó ekki einn og sér leitt til þess að fallist yrði á kröfur N í málinu. Var öllum málsástæðum N þannig hafnað og niðurstaða hins áfrýjaða dóms um sýknu H og B af kröfum N því staðfest.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem nauðungarvistun A á sjúkrahúsi var framlengd um allt að tólf vikur með heimild til rýmkunar að mati yfirlæknis.