Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem X var gert að sæta áframhaldandi farbanni á grundvelli 1. mgr. 100. gr., sbr. b. liðar 1. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem A var sviptur lögræði í tólf mánuði.

L var sakfelldur fyrir brot gegn lögum um ávana- og fíkniefni, þjófnað, nytjastuld og að hafa ekið bifreiðum sviptur ökurétti. Að sakaferli hans virtum, því að hann hafði rofið skilorð eldri dóms sem dæmdur var upp samkvæmt 60. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940, sbr. 77. og 78. gr. sömu laga, var hann dæmdur í 12 mánaða fangelsi, þar af níu mánuði skilorðsbundna til tveggja ára. Þá var honum gert að sæta upptöku muna og fíkniefna og greiða brotaþola skaðabætur.

R krafðist viðurkenningar á því að H væri óheimilt að reka gististað í séreign sinni í fjöleignahúsi án samþykkis allra eigenda hússins. H seldi séreignina meðan mál þeirra var rekið fyrir héraðsdómi, en upplýsti ekki um það fyrr en við aðalmeðferð málsins. Héraðsdómur taldi R ekki lengur eiga þá lögvörðu hagsmuni sem hann byggði málatilbúnað sinn á og sýknaði H af kröfum R, auk þess að dæma R til að greiða 1.000.000 króna í málskostnað. R áfrýjaði dómnum og krafðist staðfestingar hans um annað en málskostnað, auk þess sem hann krafðist málskostnaðar fyrir Landsrétti. H gagnáfrýjaði fyrir sitt leyti og krafðist málskostnaðar en henni var dæmdur í héraði, auk málskostnaðar fyrir Landsrétti. Landsréttur taldi rétt að málskostnaður fyrir héraðsdómi félli niður og að H greiddi R 350.000 krónur í málskostnað fyrir Landsrétti.

I var sakfelld fyrir tilraun til manndráps með því að hafa í félagi við annan mann ruðst grímuklædd inn á heimili A og ráðist á hann með hafnaboltakylfu með nánar tilgreindum afleiðingum og með því að hafa stungið A með hníf í brjóstkassa, með þeim afleiðingum að hann hlaut djúpan skurð yfir rifbili fjögur hægra megin á brjóstkassa. Litlu mátti muna að hnífsstungan snerti innri líffæri, en hún lá nálægt slagæð aftan við rifbein og hefði getað valdið alvarlegri blæðingu. Var sú háttsemi hennar talin varða við 211. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940, sbr. 20 gr. þeirra laga. Þá var hún jafnframt sakfelld fyrir brot gegn valdstjórninni og vörslur ávana- og fíkniefna en þau brot voru talin varða við 1. mgr. 106. gr. sömu laga og 2. gr., sbr. 5. og 6. gr. laga um ávana- og fíkniefni nr. 65/1974. Við ákvörðun refsingar var meðal annars litið til þess að fyrst greinda brot ákærðu var fólskulegt, heiftúðugt og tilefnislaust, þess að hún beitti hættulegum aðferðum og vopnum, að mildi þótti að ekki fór verr og að ásetningur hennar hefði verið einbeittur. Engin efni þóttu til þess að ákvarða refsingu með hliðsjón af 1. mgr. 74. gr. eða 75. gr. almennra hegningarlaga og ekki þóttu skilyrði til að líta til 2. mgr. 20. gr. þeirra laga. Með hliðsjón af 1., 3., 6. og 7. tl. 1. mgr. 70. gr. og 77. gr. sömu laga þótti refsing hennar hæfilega ákveðin fimm ára fangelsi, auk þess sem hún skyldi sæta upptöku ávana- og fíkniefna. Þá var I gert að greiða A 800.000 krónur í miskabætur.

Í málinu var F sakfelldur fyrir meiri háttar brot gegn skattalögum og bókhaldsbrot í starfsemi einkahlutafélaganna G og N ásamt peningaþvætti. Ákæru á hendur F fyrir að skila efnislega röngum skattframtölum og láta undir höfuð leggjast að skila tekjuskatti og útsvari var vísað frá héraðsdómi þar sem skattyfirvöld höfðu áður gert honum að greiða álag á vantalinn skattstofn vegna sömu brota en hin tvíþætta málsmeðferð var talin fara í bága við 4. gr. 7. viðauka mannréttindasáttmála Evrópu þar sem hún hefði ekki verið nægilega samþætt í tíma. Við ákvörðun refsingar F var litið til þess að hann hefði ekki áður gerst sekur um refsivert brot og tafa á rannsókn málsins. Á hinn bóginn væru brotin stórfelld og bæru vott um einbeittan brotavilja. Var refsing F ákveðin fangelsi í átján mánuði, en fullnustu fimmtán mánaða frestað skilorðsbundið í þrjú ár. Þá var honum gert að greiða 258.000.000 króna í sekt. X var sýknuð af refsikröfu fyrir peningaþvætti þar sem brot hennar væru fyrnd.