H og SE keyptu fasteign af G og SÁ sem þau fengu afhenta 1. ágúst 2022. Með bréfi 5. september sama ár lýstu þau yfir riftun kaupsamningsins og vísuðu til ýmissa ágalla sem á eigninni væru og til skýrslna Náttúrufræðistofnunar Íslands og Veðurstofu Íslands um ofanflóð á því svæði sem eignin var staðsett. Í dómi Landsréttar var ekki fallist á að fasteignin hefði verið haldin galla í skilningi 18. gr. laga nr. 40/2002 um fasteignakaup þótt hún stæði á hættusvæði mögulegra ofanflóða samkvæmt fyrrgreindum skýrslum eða að G og SÁ hefðu vanrækt upplýsingaskyldu sína samkvæmt 26. gr. sömu laga enda hefðu H og SE ekki fært sönnur á að G og SÁ hefði verið kunnugt um að eignin stæði á hættusvæði. Taldi Landsréttur að ekki væri fullnægt skilyrðum riftunar samkvæmt 1. mgr. 42. gr. laganna. Jafnframt var hafnað kröfu H og SE um að kaupsamningur um eignina yrði ógiltur á grundvelli reglna samningaréttar um brostnar forsendur, 30., 33. eða 36. gr. laga nr. 7/1936 um samningsgerð, umboð og ógilda löggerninga. Staðfest var niðurstaða héraðsdóms um rétt H og SE til skaðabóta af kaupverði eignarinnar vegna galla í þaki og músagangs í þakrými. Þá var staðfest niðurstaða héraðsdóms um sýknu G og SÁ af kröfu um skaðabætur vegna raka og leka í þvottahúsi og viðbyggingu, bætur fyrir afnotamissi og skaðabætur „vegna fjárhagstjóns vegna viðskiptanna“. Enn fremur var staðfest nánar tilgreind kyrrsetningargerð 6. október 2022.

X var sakfelld fyrir manndráp, tilraun til manndráps og stórfellt brot í nánu sambandi með því að hafa svipt yngri son sinn lífi með nánar tilgreindum hætti og gert tilraun til hins sama gagnvart eldri syni sínum, en bæði brotin voru framin á heimili ákærðu. Ákærða X játaði brot sín skýlaust en krafðist sýknu á grundvelli sakhæfisskorts, sbr. 15. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940, en til vara að henni yrði ekki gerð refsing og byggði á því að refsing myndi ekki bera árangur, sbr. 16. gr. sömu laga. Í dómi Landsréttar kom fram að ákvæði 15. gr. almennra hegningarlaga geymdi undantekningu frá því þeirri meginreglu að mönnum skyldi refsað fyrir afbrot sín og það leiddi ekki til sakhæfisskorts þótt sá, sem framið hefði refsiverðan verknað, væri haldinn ranghugmyndum af völdum geðsjúkdóms nema hann hefði alls ekki verið fær um að stjórna gerðum sínum er hann vann verkið. Að þessu gættu en að öðru leyti með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms, sem byggði niðurstöðu sína meðal annars á matsgerðum þriggja geðlækna, sem allir töldu að X hefði verið fær um að stjórna gerðum sínum á verknaðarstundu, var X talin sakhæf. Þá var niðurstaða héraðsdóms um að refsing myndi bera árangur einnig staðfest með vísan til forsendna hans, en hún byggði meðal annars á áðurgreindum matsgerðum, sem matsmenn staðfestu í viðbótarskýrslum fyrir Landsrétti. Jafnframt var refsing, sem X var gerð í hinum áfrýjaða dómi, 18 ára fangelsi, staðfest. Loks var X dæmd til að greiða B 5.000.000 króna í miskabætur og C 3.000.000 króna.

S slf. eignaðist tilgreinda lóð og hóf byggingu íbúðarhúss og bílskúrs á henni. Þegar framkvæmdir voru komnar nokkuð á veg vaknaði grunur um að jarðvegspúðinn undir byggingunni kynni að vera of hár. Við mælingu byggingarstjóra var það staðreynt, en botnplata bílskúrsins reyndist standa 49 cm hærra en hún átti að gera samkvæmt teikningum, hönnunargögnum og grunnhæðarkóta. S slf. byggði á því að félagið hefði orðið fyrir tjóni vegna þessa sem rekja mætti til sakar byggingarstjóra framkvæmdarinnar. Í hinum áfrýjaða dómi var ekki fallist á að byggingastjórinn hefði gerst sekur um saknæmt gáleysi þegar hann kannaði ekki sérstaklega hvort hæðarkóti, sem spreyjaður var á gangstétt við nálægt hús og notaður var til viðmiðunar við framkvæmdina, væri réttur. Jafnframt var það ekki metið byggingarstjóranum til sakar að fylgjast ekki sérstaklega með því að vinna við gerð og frágang jarðvegspúða og botnplötu bílskúrs væri í samræmi við uppgefinn hæðarkóta. Skylda til greiðslu bóta úr tryggingu byggingastjórans var því ekki talin vera til staðar og var SA hf. því sýknað af kröfum S slf. Að gættum athugasemdum sem Landsréttur gerði við málatilbúnað S slf. varðandi reifun á ætluðu tjóni hans staðfesti rétturinn niðurstöðu hins áfrýjaða dóms með vísan til forsendna.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem ákvörðun R um að fallast á beiðni rúmenskra yfirvalda um samþykki til málsmeðferðar gangvart X fyrir verknað sem honum var gefinn að sök í máli héraðsdóms í Rúmeníu var staðfest.

Ágreiningur málsins laut að notkun P hf. á auðkenninu „STERKIR“. Í dómi Landsréttar kom fram að heildarmynd merkja S hf. sem hann byggði rétt sinn á, „STERKUR“, fæli í sér nægjanleg sérkenni til að þau teldust skráningarhæf í skilningi 1. mgr. 13. gr. laga nr. 45/1997 um vörumerki og að stofnast hefði vörumerkjaréttur S hf. á grundvelli notkunar, sbr. 2. tölulið 1. mgr. 3. gr. sömu laga, þegar krafa um lögbann var lögð fram. Aftur á móti hefði S hf. ekki sýnt fram á að hætt væri við ruglingi milli merkjanna í skilningi 2. töluliðar 4. gr. laganna. Á hinn bóginn væri ótvírætt að notkun P hf. á auðkenninu „STERKIR“ á þann hátt sem P hf. gerði væri til þess fallin að valda ruglingi við vöru S hf. í skilningi síðari málsliðar 15. gr. a laga nr. 57/2005 um eftirlit með viðskiptaháttum og markaðssetningu. Var því fallist á að P hf. hefði brotið gegn S hf. með ólögmætum hætti og viðurkennt að P hf. væri óheimilt að framleiða, flytja inn, dreifa, selja eða ráðstafa nánar tilgreindum plastpokum auðkenndir með heitinu „STERKIR“ og lögbann við þeim athöfnum staðfest.

B var sakfelldur í héraði í samræmi við játningu fyrir tvö fíkniefnalagabrot og nokkur brot gegn almennum hegningarlögum nr. 19/1940. B var einnig gefið að sök húsbrot með því að hafa í þrjú skipti farið í heimildarleysi inn í tilgreind fjölbýlishús en hann bar því við að hann hefði leitað í þessi húsnæði vegna kulda, auk þess sem hann hafi verið slasaður og í slæmu ástandi. Í dómi héraðsdóms var komist að þeirri niðurstöðu að ekki yrði séð að B hafi verið í yfirvofandi hættu sem hafi verið bægt frá með þessari háttsemi. Önnur úrræði hafi staðið B til boða og aðstæður hans hafi ekki réttlætt að hann færi inn í húsnæði annarra einstaklinga til að leita sér skjóls. Var því ekki fallist á það að þessi háttsemi B hafi verið honum refsilaus með vísan til 13. gr. almennra hegningarlaga og var hann sakfelldur fyrir hana. Var B gert að sæta fangelsi í tólf mánuði. Með dómi Landsréttar var niðurstaða héraðsdóms staðfest. Við ákvörðun refsingar B var meðal annars litið til dráttar á meðferð málsins fyrir Landsrétti sem ekki var talið að honum yrði kennt um. Kom því ekki til álita að þyngja refsingu B. Þá var, með hliðsjón af sakaferli B og fjölda þeirra brota sem hann var sakfelldur fyrir, ekki talið unnt að binda refsingu hans skilorði. Var hinn áfrýjaði dómur staðfestur.

Ágreiningur málsins varðaði það álitaefni hvort íbúð sem K og E keyptu af H hefði verið gölluð. Með dómi Landsréttar var staðfest sú niðurstaða hins áfrýjaða dóms að ósannað væri að H eða þeir sem komu fram fyrir hennar hönd hefðu sýnt af sér saknæma háttsemi í aðdraganda kaupanna eða gefið rangar upplýsingar um ástand íbúðarinnar. Hefði íbúðin því ekki verið gölluð í skilningi 26. eða 27. gr. laga nr. 40/2002 um fasteignakaup. Þá var lagt til grundvallar að K og E gætu ekki borið fyrir sig þá ágalla sem komu í ljós við nánari skoðun íbúðarinnar. Var þá horft til þess að um væri að ræða eign sem reist var á fjórða áratug síðustu aldar en risíbúð H 1974. Þá hefðu K og E fyrir gerð kauptilboðs verið upplýst um að gluggar eignarinnar væru í lélegu ástandi og að eignin þarfnaðist endurbóta. Eins og atvikum væri háttað þótti rétt að líta svo á að þessar upplýsingar hefðu í eðli sínu falið í sér áskorun til K og E um að skoða eignina nánar. Hefðu K og E, án nægilegrar ástæðu, látið undir höfuð leggjast að gera það en ætla yrði af gögnum málsins að unnt hefði verið að staðreyna ágallana við slíka skoðun, sbr. 2. mgr. 29. gr. laga nr. 40/2002. Var H sýknuð af kröfu K og E um greiðslu skaðabóta vegna ætlaðra galla á íbúðinni.

G var ákærður í tveimur ákæruliðum, annars vegar fyrir brot gegn 4. mgr. 202. gr. laga nr. 19/1940 með því að hafa í samskiptum við A í skilaboðum í síma tilgreint kvöld mælt sér mót við A í því skyni að hafa við hann önnur kynferðismök en samræði og hins vegar brot gegn 1. mgr. 194. gr. og 1. mgr. 202. gr. sömu laga með því að hafa haft við A önnur kynferðismök með nánar tilgreindum hætti og með því að nýta sér yfirburðastöðu sína gagnvart A vegna aldurs- og þroskamunar og þess að hann var einn á ferð með A. Með dómi héraðsdóms var G sakfelldur í báðum ákæruliðum og gert til að sæta 18 mánaða fangelsi og greiða A 1.000.000 króna í miskabætur. Ómerkingarkröfu G var hafnað þar sem ekki voru taldir vera ágallar á aðferð héraðsdóms við sönnunarmatið. Um fyrri lið ákæru kom fram að ekkert væri fram komið um að G hafi, þrátt fyrir að A hafi velt því upp í umræddum samskiptum að hann væri 14 ára, gert nokkurn reka að því að ganga úr skugga um réttan aldur A. Að því gættu og með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms var fallist á að G hafi látið það sér í léttu rúmi liggja að A gæti verið 14 ára þegar samskiptin áttu sér stað umrætt sinn. Um síðari lið ákæru kom fram að telja yrði að framburður A fengi nokkurn stuðning í niðurstöðu DNA-rannsóknar, hljóðupptöku af Neyðarlínusímtali og símasamskiptum milli G og A umrætt kvöld. Var talið að framburður brotaþola fengi stuðning í gögnum málsins og væri trúverðugur en framburður G ótrúverðugur. Gegn neitun G var fallist á með héraðsdómi að hann hafi gerst sekur um þá háttsemi sem honum var gefin að sök í báðum ákæruliðum. Var G gert að sæta tveggja ára óskilorðsbundnu fangelsi og greiða A 1.800.000 krónur í miskabætur

Málið á rætur að rekja til umferðarslyss sem hópur ferðamanna á vegum B Ltd. lenti í hér á landi árið 2017. Tveir farþeganna létust af áverkum sem þeir hlutu í slysinu og greiddi B Ltd. foreldrum hinna látnu bætur vegna slyssins á grundvelli dóma sem kveðnir voru upp af dómstóli í Kína árið 2019. Höfðaði B Ltd. í kjölfarið mál á hendur TM hf. og krafðist bóta vegna missis framfæranda og útfararkostnaðar, munatjóns og útlagðs kostnaðar foreldranna umfram útfararkostnað. Byggði B Ltd. á því að félagið væri réttmætur eigandi bótakrafna á hendur TM hf. þar sem það hefði eignast allar þær bótakröfur sem foreldrarnir hefðu átt á hendur TM hf. fyrir lögbundið framsal samkvæmt kínverskum lögum og í samræmi við meginreglur íslensks réttar um kröfuhafaskipti. Í dómi héraðsdóms var TM hf. sýknað af kröfum B Ltd. á grundvelli aðildarskorts, sbr. 2. mgr. 16. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Í dómi Landsréttar kom fram að sú meginregla gilti samkvæmt íslenskum rétti að erlendir dómar hefðu ekki réttaráhrif hér á landi nema svo væri mælt fyrir um í lögum, svo sem lögum nr. 7/2011 um Lúganósamninginn um dómsvald og um viðurkenningu og fullnustu dóma í einkamálum, en Kína væri ekki aðili að þeim samningi. Þar sem íslensk lög kvæðu ekki á um að dómar, sem kveðnir væru upp af dómstólum í Kína, skyldu hafa tiltekin réttaráhrif hér á landi væru áhrif þeirra í öllu falli takmörkuð þegar leyst væri úr málum sem rekin væru fyrir íslenskum dómstólum. Auk þess hefði erlendur dómur enn takmarkaðri þýðingu en ella væri ef stefnda hefði ekki gefist kostur á að taka til varna áður en dómurinn yrði kveðinn upp. Þóttu því lög ekki standa til þeirrar niðurstöðu að leggja mætti til grundvallar að fyrir lægi framsal á bótakröfu sem TM hf. yrði bundið af. Var því staðfest niðurstaða héraðsdóms um sýknu TM hf. af kröfum B Ltd.

BH krafðist þess að A yrði svipt forsjá sonar síns, C, á grundvelli a- og d-liðar 1. mgr. 29. gr. barnaverndarlaga nr. 80/2002. Í dómi héraðsdóms var rakin sú niðurstaða matsmanns að færi drengurinn aftur í umsjá A myndi það hafa alvarleg og neikvæð langtímaáhrif á þroska hans, tilfinningar og félagslega stöðu. Úrræði til að styðja við A væru fullreynd og mælti matsmaður ekki með því að C færi aftur í hennar umsjá. Héraðsdómur ályktaði að niðurstaða matsmanns samrýmdist því sem fram kæmi í gögnum málsins. Taldi dómurinn að C bæri merki um alvarlega vanrækslu og þyrfti góðan stuðning, reglu og stöðugleika til langs tíma. Var það niðurstaða héraðsdóms að þarfir og hagsmunir C krefðust þess að A væri svipt forsjá hans. Fyrir Landsrétti var aflað matsgerðar dómkvadds matsmanns á forsjárhæfni A. Rétturinn taldi ekki efni til að hnekkja niðurstöðu héraðsdóms um að C hefði búið við alvarlega vanrækslu af hálfu A og að vægari úrræði en forsjársvipting myndu ekki geta skilað viðhlítandi árangri. Var hinn áfrýjaði dómur því staðfestur.

K og Í höfðuðu mál á hendur B og P og kröfðust hvort fyrir sig skaðabóta eða afsláttar vegna galla sem þau töldu vera á fasteign þeirra sem þau keyptu af B og P með milligöngu M og S ehf. B og P stefndu M og S ehf. til réttargæslu. Með dómi héraðsdóms voru B og P dæmd til að greiða K og Í hvoru fyrir sig 4.786.284 krónur í skaðabætur ásamt tilgreindum vöxtum og dráttarvöxtum vegna galla á fasteigninni. Í dómi Landsréttar var vísað til þess að K og Í gerðu kröfu um greiðslu viðbótarkostnaðar við viðgerðir á þaki og aðrar úrbætur umfram kostnað við nauðsynlegar endurbætur sem metinn var í matsgerð dómkvadds matsmanns en þeir útgefnu reikningar sem K og Í styddu þá kröfu við hefðu takmarkaðar upplýsingar að geyma. Taldi rétturinn að K og Í hefðu ekki fært viðhlítandi sönnur fyrir því að umræddur viðbótarkostnaður væri tilkominn vegna atriða sem B og P bæru ábyrgð á. Voru B og P því sýknuð að þessu leyti. Ekki var talið að B og P hefðu vanrækt upplýsingaskyldu sína samkvæmt 26. gr. laga nr. 40/2002 um fasteignakaup. Ekki var heldur á það fallist að þau hefðu veitt rangar upplýsingar þannig að fasteignin teldist gölluð í skilningi 27. gr. sömu laga. Þar sem B og P hefðu ekki sýnt af sér saknæma háttsemi voru þau sýknuð af kröfum K og Í um skaðabætur og um bætur fyrir óbeint tjón. Því næst leysti Landsréttur úr þeirri málsástæðu hvort ágallar á fasteigninni rýrðu verðmæti hennar svo nokkru varðaði, þannig að K og Í ættu rétt til afsláttar af kaupverð hennar. Rétturinn komst að þeirri niðurstöðu að kostnaður þeirra vegna endurbóta á fasteigninni næmi um 10,4% af kaupverði hennar og þótti sá afsláttur hæfilega ákveðinn 5.000.000 króna, að teknu tilliti til verðmætisaukningar vegna endurnýjaðs þaks. B og P var gert að endurgreiða K og Í þá fjárhæð, ásamt endurgreiðslu lokagreiðslu eftirstöðva kaupverðs og útlögðum kostnaði við að afla skýrslu húsasmíðameistara, samtals 3.151.549 krónur til hvors þeirra um sig ásamt tilgreindum dráttarvöxtum og málskostnaði.

A höfðaði mál gegn R og krafðist þess að viðurkennd yrði skaðabótaskylda R vegna líkamstjóns sem A hlaut er hann rann til á flísum við innilaug sundlaugarinnar í Laugardal. Byggði málsókn A á því að flísarnar sem hann rann á hefðu verið flughálar og gólfið þar með vanbúið. Héraðsdómur taldi A ekki hafa sýnt fram á að hálkuviðnám flísanna hefði ekki uppfyllt áskildar kröfur og sýknaði R. Í dómi Landsréttar var rakið að dómaframkvæmd beri með sér að ríkar kröfur séu gerðar til aðbúnaðar á sundstöðum. Þær kröfur birtist meðal annars í ströngu sakarmati en einnig í því að til álita geti komið að beita sönnunarreglum með þeim hætti að sönnunarbyrði sé að einhverju marki létt af tjónþola. Eftir sem áður séu meginreglur um sönnun hinar sömu og endranær í skaðabótarétti og til að vikið verði frá þeim þurfi almennt eitthvað sérstakt til að koma, er kalli á slíkt frávik. Í ljósi atvika, sem rakin eru í dómi Landsréttar, og fyrirliggjandi gagna voru ekki talin efni til að víkja frá meginreglum um sönnun í málinu. Engu breytti í því sambandi þó ekki hefði verið fallist á formlega beiðni áfrýjanda í maí 2022 um að teknar yrðu upp nokkrar flísar og hálkuviðnám þeirra mælt. Rannsókn á því tímamarki hefði ekki lotið að ástandi flísanna nálægt slysdegi, enda voru þá liðin tæplega 12 ár frá slysinu. Að framangreindu gættu en að öðru leyti með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms var hann staðfestur um að sýkna R af kröfum A.