Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu A um að felldur yrði úr gildi úrskurður umdæmisráðs D um að barnið C yrði vistað utan heimilis í fjóra mánuði.

Felldur var úr gildi úrskurður héraðsdóms þar sem X var gert að sæta áfram gæsluvarðhaldi á grundvelli b-liðar 1. mgr. 115. gr., sbr. 4. mgr. 105. gr. laga nr. 80/2016 um útlendinga.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms og X gert að sæta áfram gæsluvarðhaldi á grunvelli c- og g-liðar 1. mgr. 115. gr., sbr. 4. mgr. 105. gr.  laga nr. 80/2016 um útlendinga.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms og X gert að sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli c- og g-liðar 1. mgr. 115. gr., sbr. 4. mgr. 105. gr. laga nr. 80/2016 um útlendinga.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms og X gert að sæta áfram gæsluvarðhaldi á grundvelli c-og g-liðar 1. mgr. 115. gr., sbr. 4. mgr. 105. gr.  laga nr. 80/2016 um útlendinga.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem X var gert að sæta gæsluvarðhaldi til að koma í veg fyrir að hann kæmi sér undan málsmeðferð samkvæmt lögum nr. 51/2016 um handtöku og afhendingu manna til og frá Íslandi vegna refsiverðra verknaða á grundvelli handtökuskipunar.

Úrskurður héraðsdóms þar sem staðfest var ákvörðun R um að fallast á beiðni um afhendingu X til Litháen á grundvelli evrópskrar handtökuskipunar var staðfestur um annað en þóknun verjanda X.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem fallist var á kröfu BR um vistun barns A utan heimilis hennar til 28. apríl 2025.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem X var gert að sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli g- og h-liða 1. mgr. 115. gr., sbr. 4. mgr. 105. gr. laga nr. 80/2016 um útlendinga.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem leyst var úr ágreiningi A og B við opinber skipti til slita á fjárfélagi við lok sambúðar. Með hinum kærða úrskurði var viðurkennd 30% hlutdeild B í nánar tilgreindri fasteign og 40% hlutdeild í ökutækjum og hjólhýsi. Vísað var frá dómi kröfu B um hlutdeild í innbúi aðila. Að öðru leyti var kröfum B um hlutdeild í eignum skráðum á A, endurgjald vegna afnota A af eignarhlut B í fyrrgreindri fasteign og hlutdeild í leigu vegna bílskúrs hafnað. Loks var kröfu A um endurgjald úr hendi B vegna afnota af nánar tilgreindri bifreið hafnað og undi hann þeirri niðurstöðu. Með úrskurði Landsréttar var vísað frá Landsrétti kröfu B um helmingshlutdeild í innbúi. Þá var staðfest niðurstaða hins kærða úrskurðar um að slík fjárhagsleg samstaða hefði myndast með aðilum á sambúðartíma að meta yrði hlutdeild B í eignamyndun sem orðið hefði á sambúðartíma. Þótti í ljósi atvika allra rétt að viðurkenna að álitum 20% eignarhlutdeild B í fasteigninni á móti 80% eignarhlutdeild A. Þá þótti hæfilegt að játa A sama hlutfall í ökutækjum og hjólhýsi. Vísað var frá héraðsdómi kröfu B um hlutdeild í leigutekjum A af bílskúr. Að öðru leyti var hinn kærði úrskurður staðfestur.

A og B höfðuðu mál til ógildingar á nánar tilteknum úrskurði siðanefndar H en til vara að áminning og refsikennd viðurlög, sem hvorri þeirra um sig voru gerð, yrðu felld niður en að því frágengnu að viðurlögin yrðu milduð. Þá kröfðust þær jafnframt miskabóta. H áfrýjaði málinu fyrir sitt leyti og krafðist þess að hinn áfrýjaði dómur yrði staðfestur um annað en fjárhæð málskostnaðar. Í héraði var H sýknað af kröfum A og B. Með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms var staðfest sú niðurstaða hans að úrskurður siðanefndar H yrði ekki felldur úr gildi á þeim grundvelli að réttra formreglna hefði ekki verið gætt við meðferð máls A og B fyrir nefndinni. Þá var jafnframt staðfest með vísan til forsendna sú niðurstaða dómsins að A og B hefðu gerst brotlegar gegn þeim reglum H sem forsendur dómsins tóku til og að þær hefðu gert það með þeim hætti sem þar væri rakið. Kom þá til skoðunar sá þáttur málsins er laut að viðurlögum sem A og B voru gerð í hinum téða úrskurði. Landsréttur taldi að ekki yrði annað ráðið af því sem lægi fyrir í málinu um úrskurðarframkvæmd siðanefndar H en að A og B hefðu verið ákvörðuð viðurlög sem væru langt umfram það sem fram að því hefði tíðkast. Alvarleiki brota A og B gæti ekki einn og sér skýrt þann mikla mun sem var á þeim viðurlögum sem þeim hefði verið gert að sæta og viðurlögum annarra félagsmanna. Taldi Landsréttur því að siðanefnd H hefði hvorki gætt að jafnræðisreglu 11. gr. stjórnsýslulaga né meðalhófsreglu 12. gr. laganna, sem samkvæmt reglum nefndarinnar giltu um meðferð mála fyrir henni. Það væri hins vegar ekki á færi dómstóla að taka nýja ákvörðun um hæfileg viðurlög til handa A og B og lét Landsréttur því við það sitja að fella úrskurðinn úr gildi að því er varðaði viðurlög. Loks var H gert að greiða A og B miskabætur vegna birtingar nafna þeirra í bráðabirgðaúrskurði siðanefndar H.

Lögreglumaðurinn V var sakfelldur fyrir brot gegn 132. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 og 1. mgr. 217. gr., sbr. 138. gr. sömu laga, með því að hafa við handtöku brotaþola slegið hann fjórum sinnum með kylfu í lærið án þess að nauðsyn bæri til. Á hinn bóginn var V ekki talinn hafa farið offari við handtökuna með beitingu úðavopns eða með því að ýta fæti sínum í vinstri hnésbót brotaþola. Við ákvörðun refsingar var litið til þess að framganga V hefði ekki valdið brotaþola líkamlegu tjóni og þá hefði ekki verið mikil hætta búin af háttsemi hans. Þá yrði ekki talið að V hefði haft styrkan eða einbeittan vilja til að valda brotaþola tjóni eða að honum hefði gengið annað til verksins en að yfirbuga mótþróa brotaþola við handtöku hans. Var refsing V ákveðin sekt að fjárhæð 300.000 krónur að viðlagðri 20 daga fangelsisrefsingu. Þá var V dæmdur til að greiða brotaþola 200.000 krónur í miskabætur.