Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem X var gert að sæta áfram gæsluvarðhaldi á grundvelli 2. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu A ehf. um að B yrði með beinni aðfarargerð borin út úr nánar tilgreindri fasteign ásamt öllu því sem henni tilheyrði. Í úrskurði Landsréttar kom fram að A ehf. væri eigandi fasteignarinnar samkvæmt þinglýstu afsali auk þess að hafa greitt allan kostnað tengdan fasteigninni. Þá hefði B ekki náð að sýna fram á að hún nyti slíkra afnota af fasteigninni að komið gæti í veg fyrir að krafa A ehf. næði fram að ganga. Var því talið að fullnægt væri skilyrðum 78. gr., sbr. 72. gr. laga nr. 90/1989 um aðför um að B yrði borin út úr húsnæði sóknaraðila með beinni aðfarargerð.

X var sakfelldur fyrir kynferðislega áreitni og barnaverndarlagabrot með því að hafa í desember 2021 og fram til 10. janúar 2022, ítrekað sent A, sem þá var 15 ára gömul, kynferðislegar ljósmyndir, sem sýndu beran getnaðarlim hans, í gegnum samskiptaforritið Snapchat, en með þessari háttsemi hafi X sært blygðunarsemi A og sýnt henni vanvirðandi, ósiðlegt og lostugt athæfi. X var gert að sæta fangelsi í tvo mánuði en fullnustu refsingarinnar frestað skilorðsbundið í tvö ár. Þá var honum gert að greiða A 250.000 krónur í miskabætur.

I, móðir E, F og G, var gift H, föður A, B, C og D. Eftir andlát I sat H í óskiptu búi en eftir andlát hans skiptu A, B, C og D búinu einkaskiptum án þess að arfur væru greiddur til E, F og G. Þau höfðuðu mál gegn A, B, C og D og kröfðust þess, hvert fyrir sig, að hverju þeirra yrði gert að greiða sér tiltekna fjárhæð. Héraðsdómur féllst á það með E, F og G að fram hjá þeim hefði verið gengið við einkaskiptin eftir H og að kröfur þeirra væru ekki fyrndar. Niðurstaða héraðsdóms var sú að allar eignir búsins hefðu verið hjúskapareignir sem ættu að skiptast milli erfingja I og H eftir reglum 1. mgr. 19. gr. erfðalaga nr. 8/1962. Meðal eigna búsins var fasteign sem A, B, C og D seldu. Dómurinn benti á að í 2. mgr. 84. gr. laga nr. 20/1991 um skipti á dánarbúum o.fl. væru ekki fyrirmæli um það við hvaða endurgreiðslufjárhæð skyldi miðað þegar eign, sem erfingi sem gengið var fram hjá við skipti átti rétt til arfshluta í, hefur verið seld. Taldi dómurinn nærtækast að líta svo á að við þær aðstæður eignaðist sá erfingi bótakröfu á hendur þeim sem naut arfs í hans stað sem miðaði að því að gera hann eins settan fjárhagslega og ef rétt hefði verið staðið að skiptum í upphafi með þeirri takmörkun sem kæmi fram í niðurlagsákvæði málsgreinarinnar. Leit dómurinn svo á að kröfugerð E, F og G miðaði að því að gera þau eins sett fjárhagslega og ef rétt hefði verið staðið að skiptum í upphafi. Þá hefðu A, B, C og D hvorki haft uppi gagnkröfur til skuldajafnaðar vegna ætlaðs kostnaðar þeirra af fasteigninni né lagt fram gögn þar um. Voru kröfur E, F og G teknar til greina, þó þannig að dráttarvextir voru dæmdir frá dómsuppsögu. Landsréttur tók fram að lögbundnar kröfur E, F og G væru um endurgreiðslu arfs sem A, B, C og D hefðu ranglega fengið í stað þeirra. Með þeirri athugasemd staðfesti rétturinn niðurstöðu héraðsdóms um annað en vexti og málskostnað, en dráttarvextir voru dæmdir frá málshöfðun.

X var gefið að sök brot í nánu sambandi og barnaverndarlagabrot með því að hafa á alvarlegan hátt ógnað lífi, heilsu og velferð þáverandi eiginkonu sinnar A, þegar hann stóð fyrir utan nánar tilgreinda bifreið, slegið hana í andlitið með spjaldtölvu þar sem hún sat í ökumannssæti bifreiðarinnar með þeim afleiðingum að hún hlaut sár og eymsli á nefi og bólgu á vör. Tvær dætur A, B og C, voru í bifreiðinni þegar ætlað brot átti sér stað og var X einnig gefið að sök að hafa með fyrrgreindri háttsemi beitt þær ógnunum og sýnt þeim vanvirðandi hegðun, yfirgang og ruddalegt athæfi. Með hinum áfrýjaða dómi var X sakfelldur fyrir að hafa slegið A í andlitið með spjaldtölvu og með því veitt henni þá áverka sem í ákæru greindi. Háttsemin var heimfærð til 1. mgr. 217. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940. X var einnig sakfelldur fyrir barnaverndarlagabrot gagnvart B en sýknaður af því að hafa gerst sekur um barnaverndarlagabrot gagnvart C. Ákvörðun um refsingu var frestað skilorðsbundið til tveggja ára. Þá var honum gert að greiða A 400.000 krónur í miskabætur. Af hálfu ákæruvaldsins var ekki gerð athugasemd við heimfærslu héraðsdóms á háttsemi X til 1. mgr. 217. gr. almennra hegningarlaga. Með dómi Landsréttar var hinn áfrýjaði dómur staðfestur.

M var gefið að sök peningaþvætti samkvæmt 1. mgr. 264. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa á tímabilinu 16. til 19. maí 2024 tekið við samtals 4.920 evrum í reiðufé frá óþekktum aðila eða aðilum sem M gat ekki dulist að væri ávinningur af refsiverðum brotum. Í dómi Landsréttar kom fram að M hefði ekki gefið trúverðugar skýringar á komu sinni hingað til lands og tilurð þeirra fjármuna sem hann hafði í fórum sér þegar lögregla hafði afskipti af honum í Flugstöð Leifs Eiríkssonar. Ekki var talið að gögn sem M hafði lagt fram gætu breytt því mati. Jafnframt var litið til þess að M hitti, sama dag og hann kom til landsins, mann sem hefur verið sakfelldur fyrir stórfellt fíkniefnalagabrot en frásögn M um ástæðu fundarins og hvað þeim fór á milli var talin með nokkrum ólíkindum. Enn fremur var að teknu tilliti til tekna M talið afar ósennilegt að einstaklingur í hans stöðu hefði komið með framangreinda fjárhæð til landsins í þeim óljósa tilgangi sem M hafði greint frá. Taldi dómurinn sýnt fram á með óyggjandi hætti að útilokað væri að fjármunir sem M hafði í fórum sínum þegar hann var handtekinn væru til komnir með lögmætum hætti. Hafi þannig verið um að ræða ávinning af refsiverðum brotum sem M gat ekki dulist um. Var niðurstaða héraðsdóms um sakfellingu M og upptöku fyrrnefndra fjármuna staðfest og refsing hans ákveðin fangelsi í tvo mánuði.  

Í málinu var ákærða gefið að sök að hafa haft í vörslum sínum kynferðislegt myndefni af börnum og myndefni þar sem var verið að misnota börn, en efnið fannst í farsíma sem ákærði átti. Í héraðsdómi var ákærði sakfelldur fyrir þessa háttsemi en sýknaður af sakargiftum um dreifingu myndefnisins. Í hinum áfrýjaða dómi kom fram að í samantekt um skýrslugjöf ákærða hjá lögreglu hefði ekki komið fram að honum hefði verið kynnt að hann ætti rétt á verjanda við skýrslutökuna, þegar réttarstöðu hans var breytt úr stöðu vitnis í stöðu sakbornings. Fyrir Landsrétt lagði ákæruvaldið fram hljóð- og myndupptöku af umræddri skýrslugjöf, en þar kom fram að ákærða hefði verið leiðbeint um réttindi sín sem sakbornings, þar á meðal um rétt hans til að fá tilnefndan verjanda. Að því gættu en að öðru leyti með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms var hann staðfestur um sakfellingu ákærða og 30 daga skilorðsbundna fangelsisrefsingu.

Málið varðaði deilu A og B um forsjá, lögheimili og inntak umgengnisréttar vegna tveggja dætra þeirra, C og D, en með hinum áfrýjaða dómi hafði verið kveðið á um að forsjá skyldi vera sameiginleg og að lögheimili dætranna skyldi vera hjá B, auk þess sem kveðið var á um nánar tilgreint inntak umgengnisréttar. Í dómi Landsréttar var meðal annars litið til niðurstaðna dómkvaddra yfirmatsmanna um að tilfinninga- og umönnunartengsl stúlknanna við B hefðu verið sterkari en við A, en tengsl við A hefðu virst góð. Þá hafi yfirmatsmenn lýst því við skýrslugjöf í héraði að þeir teldu að lögheimili dætranna ætti að vera hjá B. Var því staðfest niðurstaða hins áfrýjaða dóms um sameiginlega forsjá A og B, að lögheimili dætranna skyldi vera hjá B og um meðlagsgreiðslur. Dómur héraðsdóms um að regluleg umgengni skyldi vera þrír dagar í senn tvisvar sinnum í mánuði frá lokum skóladags á fimmtudegi og fram eftir sunnudegi var staðfestur, en þó þannig að það fyrirkomulag skyldi vara til haustsins 2029, en yrði frá þeim tíma tveir dagar í senn frá lokum skóladags á föstudegi og fram eftir sunnudegi. Þá ákvað Landsréttur einnig, öndvert við niðurstöðu hins áfrýjaða dóms, að regluleg umgengni skyldi falla niður um jól, áramót og páska. Var niðurstaða hins áfrýjaða dóms um inntak umgengnisréttar að öðru leyti staðfest. Fyrir Landsrétti gerði B kröfu um ómerkingu hins áfrýjaða dóms að hluta, sem byggðist á því að í dómsorð héraðsdóms hefði skort tilgreiningu á niðurstöðu um meðlags­greiðslur og að niðurstaða um málskostnað hefði verið í ósamræmi við forsendur dómsins. Að því er varðaði álitaefni um meðlagsgreiðslur leit Landsréttur meðal annars til þess að forsendur dómsins væru skýrar, úrlausn um meðlag í málinu réðist af niðurstöðu um lögheimili, auk þess sem málið varðaði ríka hagsmuni þeirra barna sem í hlut áttu sem brýnt væri að leysa úr með skjótum hætti. Hvað varðaði álitaefni um málskostnað taldi Landsréttur að dómsorð væri skýrt um fjárhæð málskostnaðar og ótvíræðar ályktanir yrðu ekki dregnar af forsendum dómsins, auk þess sem héraðsdómi hefði ekki verið gagnáfrýjað. Var ómerkingarkröfu B því hafnað.

Ágreiningur málsaðila laut að því hvort K ætti kröfur á hendur A vegna fjögurra ljósmyndaferða sem farnar voru með ferðamenn til Scoresby-sunds á Grænlandi á árunum 2019 og 2022. Í málinu var upplýst að eiginmaður K fór í tvær slíkar ferðir árið 2019 og tvær árið 2022. Greindi aðila á um hvort K ætti kröfur á hendur A vegna ferðanna og þá eftir atvikum hver tölulegur grundvöllur þeirra væri, en eiginmaður K hafði framselt henni allar hugsanlegar kröfur á hendur A vegna ferðanna. Með hinum áfrýjaða dómi voru kröfur K að mestu teknar til greina. Landsréttur féllst á það með K að samkomulag hefði komist á milli eiginmanns hennar og fyrirsvarsmanns A þess efnis að hagnaði vegna ferðanna fjögurra skyldi skipt þannig að hvor um sig fengi sem grunngjald 25% af hagnaði hverrar ferðar en að það sem eftir stæði skyldi greiðast til þess sem í ferðina færi hverju sinni. Jafnframt féllst Landsréttur á með K að reikna skyldi hagnað af ferðunum með þeim hætti sem kröfur hennar byggðust á. Landsréttur féllst aftur á móti hvorki á að málatilbúnaður K væri svo vanreifaður að vísa ætti málinu frá dómi né að dómkrafa hennar væri niður fallin fyrir tómlæti. Var hinn áfrýjaði dómur staðfestur um annað en málskostnað.

Að kröfu A var málið fellt niður fyrir Landsrétti með vísan til c-liðar 1. mgr. 105. gr., sbr. 1. mgr. 166. gr. laga nr. 91/1991. Með úrskurði Landsréttar var málskostnaður felldur niður en kveðið á um að gjafsóknarkostnaður A greiddist úr ríkissjóði.

V var gefið að sök umferðarlagabrot með því að hafa ekið bifreið undir áhrifum áfengis. Fyrir lá í málinu að vitnin A og D höfðu bæði borið um að hafa séð bifreið V aka inn á svæði sem þau voru að vakta og að V hefði verið einn í bifreiðinni. Þau hafi séð V stíga út úr bifreiðinni og höfðu afskipti af honum sem lauk með því að lögregla var kölluð á vettvang og handtók hann. V neitaði sök og í skýrslugjöf fyrir héraðsdómi og Landsrétti bar hann um að annar maður, vitnið C, hefði ekið bifreiðinni. Hafði C gefið skýrslu fyrir héraðsdómi og staðfest frásögn V. Í dómi Landsréttar kom fram að V hefði hvorki skýrt frá því á vettvangi né við skýrslugjöf hjá lögreglu daginn eftir handtöku að C hefði ekið bifreiðinni. Við mat á framburði V var einnig litið til þess að framburður hans um aðdraganda þess að hann var handtekinn hefði tekið verulegum breytingum og höfðu ekki komið fram trúverðugar skýringar á misræmi í framburði hans. Talið var að framburður A og D fyrir héraðsdómi hefði verið skýr og að ekkert væri til þess fallið að draga úr sönnunargildi hans varðandi aðalatriði málsins. Taldi Landsréttur framburð C, sem var vinur V, og á skjön við framburð A og D, ótrúverðugan og að ekki yrði á honum byggt. Talið var hafið yfir skynsamlegan vafa að V hefði ekið bifreiðinni umrætt sinn undir áhrifum áfengis og gerst sekur um það brot sem í ákæru greindi. Var V gert að greiða 210.000 króna sekt í ríkissjóð og hann sviptur ökurétti í tvö ár og sex mánuði.