Með dómi héraðsdóms var B sýknuð af kröfu A um breytingu á lögheimili barns þeirra. Í héraðsdómi var lagt til grundvallar að sjónarmið um hæfni foreldra og tengsl þeirra við barnið gætu ekki ráðið úrslitum en niðurstaðan byggð á sjónarmiðum um stöðugleika í lífi barnsins auk þess sem litið var til vilja þess að teknu tilliti til aldurs og þroska. Í dómi Landsréttar kom fram að í fyrirliggjandi matsgerð dómkvadds sálfræðings væri ekki gerður greinarmunur á hæfni málsaðila og tengslum þeirra við barnið. Hefði A, sem byggði á að hann byggi yfir meiri hæfni en B, ekki leitað yfirmats eða lagt fram frekari gögn fyrir Landsrétt. Að því gættu var dómur héraðsdóms staðfestur með vísan til forsendna.

A gaf út skuldabréf til L, nú M, árið 2007. M gjaldfelldi lánið í október 2022 vegna vanskila A. Að beiðni A var bú hans tekið til gjaldþrotaskipta með úrskurði héraðsdóms í febrúar 2023 og lauk skiptum á búinu í maí sama ár án þess að greiðsla fengist upp í lýstar kröfur. M höfðaði síðan mál á hendur A til heimtu skuldar samkvæmt skuldabréfinu. Í 2. mgr. 26. gr. laga nr. 60/2020 um Menntasjóð námsmanna er mælt fyrir um að ákvæði laga nr. 21/1991 um gjaldþrotaskipti o.fl. um lengd fyrningarfrests og sérreglur laganna um slit fyrningar gildi ekki um námslán. Byggði A á því að þetta ákvæði bryti gegn jafnræðisreglu 65. gr. stjórnarskrárinnar, sbr. 14. gr. Mannréttindasáttmála Evrópu, þar sem í því fælist mismunun milli skuldara sem orðið hefðu gjaldþrota. Í dómi Landsréttar var komist að þeirri niðurstöðu að hlutlæg og málefnaleg sjónarmið byggju að baki þeirri ákvörðun löggjafans að námslán væru undanskilin fyrrnefndum reglum laga nr. 21/1991 um lengd fyrningarfrests og slit fyrningar. Þá tók rétturinn fram að með lögum væri unnt að breyta fyrningartíma kröfu frá því sem gilti við stofnun hennar og fælist jafnframt í því svigrúm til að setja nýjar reglur um hvernig og með hvaða skilyrðum fyrningu kröfunnar yrði slitið. Eðli málsins samkvæmt hefði löggjafinn þá einnig svigrúm til þess að hverfa síðar frá slíkum breytingum þótt með því væri horfið frá þeirri réttarstöðu sem áður hafi verið komið á. Voru kröfur M gegn A því teknar til greina, en ekki var uppi tölulegur ágreiningur í málinu.

Ágreiningur málsaðila laut að lögmæti innheimtu H á farþegagjaldi samkvæmt 2. tölul. 2. mgr. 17. gr. hafnalaga nr. 61/2003 af G ehf.  frá 2016 til 2023 og hvort grundvöllur gjaldtökunnar hefði verið í samræmi við ákvæði laganna og reglur um innheimtu þjónustugjalda. Landsréttur vísaði til þess að fjárhæð gjaldsins hefði í fyrstu byggst á samkomulagi stefnda við þriðja aðila sem kvað á um að gjaldið skyldi ákvarðast í tilteknu hlutfalli við tekjur viðkomandi vegna hvalaskoðunar. Taldi Landsréttur að slík tilhögun hefði ekki átt sér stoð í lögum og hefði stangast á við meginreglur laga um töku þjónustugjalda, þar sem krafist væri samhengis milli gjaldtöku og veittrar þjónustu. H bar því við að síðar hefði fjárhæð gjaldtöku af G ehf. tekið mið af því að umfang tengt hvalaskoðun næmi tilgreindu hlutfalli af heildarrekstrarkostnaði hafnarinnar. Landsréttur vísaði til þess að í hafnalögum væri í engu vikið að því að heimilt væri að haga gjaldtöku með þeim hætti. Þvert á móti væri þar miðað við að hvert gjald stæði undir tilteknum kostnaðarliðum sem lýst væri í 17. gr. laganna. Hefði H ekki rennt nægum stoðum undir málatilbúnað sinn um að gjaldtakan hefði á þessum tíma samrýmst ákvæðinu. Að þeirri niðurstöðu fenginni taldi Landsréttur að taka bæri til greina endurgreiðslukröfu áfrýjanda. Taldi Landsréttur að krafa áfrýjanda hefði ekki verið fyrnd, enda hefði áfrýjandi haft hluta hennar uppi sem skuldajafnaðarkröfu í fyrra dómsmáli milli aðila, og höfðað mál þetta innan sex mánaða frá því að því máli lyktaði, og hinn hluti kröfunnar hefði einnig verið ófyrndur þegar mál þetta var höfðað. Var aðalkrafa áfrýjanda því tekin til greina og aðalstefnda gert að greiða honum málskostnað í héraði og fyrir Landsrétti.

Með hinum áfrýjaða dómi var X sakfelldur fyrir brot í nánu sambandi gegn þáverandi eiginkonu sinni, A, og sonum sínum, B, C og D, en brot ákærða voru talin varða við 1. mgr. 218. gr. b almennra hegningarlaga nr. 19/1940. A gaf skýrslu fyrir Landsrétti þar sem hún bar meðal annars um að hún hefði nær daglega sætt barsmíðum ákærða eftir að þau fluttust til landsins auk annars ofbeldis. Í dómi Landsréttar kom fram að ekki lægi fyrir í málinu að brot ákærða gagnvart A hefðu verið framin með sérstaklega hættulegri aðferð eða leitt af sér stórfellt líkams- eða heilsutjón A. Aftur á móti væri talið sannað að ákærði hafi um rúmlega tveggja ára skeið ítrekað beitt A líkamlegu, andlegu og fjárhagslegu ofbeldi og með því ógnað heilsu hennar og velferð á alvarlegan og sérstaklega sársaukafullan og meiðandi hátt. Þegar litið væri til umfangs ofbeldisins, þess tíma sem það hafi staðið og að X misnotaði yfirburðastöðu sína gagnvart A, yrði að telja brot hans gagnvart henni stórfellt og það réttilega heimfært til 1., sbr. 2. mgr. 218. gr. b almennra hegningarlaga. Hvað varðar syni X, B, C og D, kom fram að þeir hefðu daglega getað búist við því að ákærði beitti líkamlegu eða andlegu ofbeldi. Lagði Landsréttur til grundvallar að vegna háttsemi ákærða hafi myndast alvarlegt og viðvarandi ógnarástand á heimilinu þar sem ógn ákærða beindist að öllu heimilisfólki. Að öllu virtu voru brot ákærða gegn B, C og D einnig heimfærð undir 1., sbr. 2. mgr. 218. gr. b. Að teknu tilliti til verulegra tafa á meðferð málsins sem X yrði ekki kennt um var refsing X ákveðin fangelsi í 15 mánuði. Í ljósi þess að brot X voru alvarleg og stórfelld þótti ekki rétt að binda refsingu X skilorði.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu X um að felld yrði úr gildi ákvörðun sóknaraðila um að X yrði gert skylt að halda sig innan marka höfuðborgarsvæðisins í fjórar vikur og sinna daglegri tilkynningarskyldu.

Ákærða var gefið að sök að hafa ýtt þáverandi sambýliskonu sinni þannig að hún féll í gólfið, náð í eldhúshníf og elt hana ógnandi með hnífinn inn á baðherbergi og að hafa slegið hana í andlitið. Fyrir Landsrétti byggði ákærði meðal annars á því að framburður hans á rannsóknarstigi hefði ekki gefið rétta mynd af lýsingu hans á málavöxtum þar sem skýrslugjöf hans hjá lögreglu hafi farið fram á ensku með aðstoð túlks en ekki á móðurmáli hans og því bæri að líta fram hjá skýrslugjöf hans hjá lögreglu og horfa til skýrslu hans fyrir héraðsdómi. Við aðalmeðferð fyrir Landsrétti var meðal annars horft á hljóð- og myndupptöku af skýrslugjöf ákærðahjá lögreglu og taldi Landsréttur að ekki yrði annað ráðið af skýrslunni en að hann skildi vel það sem þar fór fram og hefði getað tjáð sig ágætlega á ensku. Þá taldi Landsréttur með vísan til trúverðugs framburðar brotaþola, sem einnig fékk stuðning í frumskýrslu lögreglu, framburði nafngreinds vitnis og bréfi Kvennaathvarfsins, að sannað hefði verið að ákærði hefði ýtt brotaþola þannig að hún féll í gólfið eins og lýst hefði verið í ákæru. Jafnframt teldist sannað að ákærði hefði náð í eldhúshníf, þótt ekki yrði fullyrt að hann hefði elt brotaþola ógnandi með hnífinn inn á baðherbergi, auk þess sem sannað teldist að ákærði hefði slegið brotaþola í andlitið eins og lýst hefði verið í ákæru. Hefðu afleiðingarnar verið að brotaþoli hlaut marblett á enni og tvo marbletti á handlegg. Taldist brot ákærða varða við 1. mgr. 217. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 og var honum gerð tveggja mánaða skilorðsbundin fangelsisrefsing. Var honum að auki gert að greiða brotaþola 500.000 krónur í miskabætur.  

A höfðaði mál gegn S vegna líkamstjóns sem hún varð fyrir í skurðaðgerð sem A gekkst undir í júní 2016. A krafðist aðallega viðurkenningar á skaðabótaskyldu S en til vara að felld yrði úr gildi ákvörðun S frá 8. maí 2020, þar sem S komst að þeirri niðurstöðu að ekki lægi fyrir bótaskylt tjón sem að öllum líkindum mætti rekja til þátta sem féllu undir gildissvið sjúklingatryggingar samkvæmt 2. gr. laga um sjúklingatryggingar nr. 111/2000. Með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms, þar sem fram kom að A hefði ekki sýnt fram á að um bótaskylt tjón hefði verið að ræða sem fallið gæti undir gildissvið 2. gr. laga nr. 111/200, staðfesti Landsréttur niðurstöðu héraðsdóms um sýknu S af aðalkröfu A. Þá taldi Landsréttur, að fenginni niðurstöðu um sýknu S af aðalkröfu A, hagsmuni A ekki standa til þess að fá ákvörðun S fellda úr gildi, sbr. 1. mgr. 25. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Var varakröfu A því vísað frá héraðsdómi.

BR krafðist þess að A yrði svipt forsjá sonar síns, B, á grundvelli a- og d-liða 1. mgr. 29. gr. barnaverndarlaga nr. 80/2002. Í dómi Landsréttar var staðfest niðurstaða hins áfrýjaða dóms að skilyrðum d-liðar 1. mgr. 29. gr. barnaverndarlaga væri fullnægt. Féllst Landsréttur á að vegna geðrænna truflana og greindarskorts væri A vanhæf til að fara með forsjá B, enda mætti telja fullvíst að andlegri heilsu B og þroska væri hætta búin vegna þeirrar stöðu sem A væri í. Skipti þar miklu að B glímdi við frávik í taugaþroska sem kalli á sérstaka umönnun og meðhöndlun en gögn málsins bæru skýrt með sér að A bæri takmarkað skynbragð á sérþarfir B. Þá taldi dómurinn skilyrðum a-liðar 1. mgr. 29. gr. barnaverndarlaga jafnframt fullnægt. Var meðal annars vísað til þess að frá því að B fór úr umsjá A hafi mál- og félagsþroski B aukist til muna, meira en unnt væri að skýra einungis með hækkandi aldri. Gæfi það vísbendingu um að uppeldi og samskipti á heimilinu, meðan B var í umsjá A, hafi haldið aftur af eðlilegum þroska B. Að framangreindu gættu en að öðru leyti með vísan til hins áfrýjaða dóms var hinn áfrýjaði dómur staðfestur um sviptingu forsjár A yfir B.

Ákærði S var sakfelldur í héraði fyrir fíkniefnalagabrot með því að hafa staðið að innflutningi á 48,86 g af kókaíni, ætluðu til söludreifingar í ágóðaskyni, sem flutt voru með bréfi til landsins. Þá voru ákærðu A og X sakfelld fyrir tilraun til sama brots. Rakið var í dómi Landsréttar að framburður ákærða S hafi tekið breytingum frá því rannsókn málsins hófst. Taldi dómurinn framburð hans fyrir héraðsdómi, þar sem hann hvarf í öllum aðalatriðum frá fyrri framburði sínum hjá lögreglu, afar ótrúverðugan og skýringar hans á atvikum fráleitar. Að þessu gættu  meðal annars og með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms staðfesti Landsréttur sakfellingu ákærðu S og A og heimsfærslu á brotum til refsiákvæða. Við ákvörðun refsingar S og A var meðal annars litið til þess að ásetningur S til verknaðarins var einbeittur og skipulagður. Þá hafi S þegar brotið var framið enn verið að afplána refsingu vegna fyrri brota með rafrænu eftirliti. Loks horfði það til refsiþyngingar beggja að um samverknað var að ræða og ítrekun hvað varðaði S. Var refsing S ákveðin fangelsi í sex mánuði, sem rétt þótti að skilorðsbinda sökum dráttar á málsmeðferð, og staðfest ákvæði hins áfrýjaða dóms um refsingu A með þeirri athugasemd að um tilraun til brots hafi verið að ræða en ekki hlutdeildarbrot eins og ranglega var tiltekið í hinum áfrýjaða dómi. Þá taldi dómurinn að ekki hafi tekist að sýna fram á svo hafið væri yfir skynsamlegan vafa að ákærða X hafi gerst sök um þá háttsemi sem greinir í ákæru og var X því sýknuð af refsikröfu ákæruvalds.

E og G höfðuðu mál á hendur L hf. og Í og kröfðust þess að ógilt yrði ákvörðun umhverfis-, orku- og loftslagsráðherra 21. júní 2024 um annars vegar heimild L hf. til að framkvæma eignarnám til ótímabundinna afnota vegna lagningar háspennulínu á landi þeirra og hins vegar um að þinglýst yrði nánar tiltekinni kvöð á jörðina. Í dómi Landsréttar var komist að þeirri niðurstöðu að L hf. bæri að leggja háspennulínuna í lofti nema annar kostur teldist hagkvæmari eða æskilegri í skilningi þingsályktunar nr. 11/144, sbr. 5. mgr. 9. gr. a raforkulaga nr. 65/2003. Tók Landsréttur fram að framkvæmdaraðili, í þessu tilviki L hf., hefði forræði á því hvaða framkvæmdakostir uppfylltu markmið framkvæmdarinnar, enda væri það mat reist á hlutlægum og málefnalegum grunni. Var niðurstaða Landsréttar sú að ekkert haldbært hefði komið fram í málinu sem gæfi til kynna að svo hefði ekki háttað til í umræddu tilviki. Þá hefði L hf. með fullnægjandi hætti gert athugun á mismunandi framkvæmdakostum. Var því slegið föstu að L hf. hefði verið heimilt að velja þann framkvæmdakost sem lá til grundvallar beiðni hans um eignarnám. Var sá framkvæmdakostur jafnframt talinn samræmast best þeim sjónarmiðum sem sett væru fram í raforkulögum og þeirri stefnu sem Alþingi hefði markað á grundvelli laganna. Þá taldi Landsréttur að gætt hefði verið að rannsóknarreglu stjórnsýsluréttar og meðalhófs þegar L hf. var heimilað eignarnám vegna lagningar háspennulínunnar og að uppfyllt væri skilyrði 1. mgr. 72. gr. stjórnarskrárinnar um að almannaþörf krefðist þess að eignarnámið yrði heimilið. Samkvæmt framangreindu en að öðru leyti með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms var hann staðfestur um sýknu L hf. og Í.

S og Ó höfðuðu mál á hendur L hf. og Í og kröfðust þess að ógilt yrði ákvörðun umhverfis-, orku- og loftslagsráðherra 21. júní 2024 um annars vegar heimild L hf. til að framkvæma eignarnám til ótímabundinna afnota vegna lagningar háspennulínu á landi þeirra og hins vegar um að þinglýst yrði nánar tiltekinni kvöð á jörðina. Í dómi Landsréttar var komist að þeirri niðurstöðu að L hf. bæri að leggja háspennulínuna í lofti nema annar kostur teldist hagkvæmari eða æskilegri í skilningi þingsályktunar nr. 11/144, sbr. 5. mgr. 9. gr. a raforkulaga nr. 65/2003. Tók Landsréttur fram að framkvæmdaraðili, í þessu tilviki L hf., hefði forræði á því hvaða framkvæmdakostir uppfylltu markmið framkvæmdarinnar, enda væri það mat reist á hlutlægum og málefnalegum grunni. Var niðurstaða Landsréttar sú að ekkert haldbært hefði komið fram í málinu sem gæfi til kynna að svo hefði ekki háttað til í umræddu tilviki. Þá hefði L hf. með fullnægjandi hætti gert athugun á mismunandi framkvæmdakostum. Var því slegið föstu að L hf. hefði verið heimilt að velja þann framkvæmdakost sem lá til grundvallar beiðni hans um eignarnám. Var sá framkvæmdakostur jafnframt talinn samræmast best þeim sjónarmiðum sem sett væru fram í raforkulögum og þeirri stefnu sem Alþingi hefði markað á grundvelli laganna. Þá taldi Landsréttur að gætt hefði verið að rannsóknarreglu stjórnsýsluréttar og meðalhófs þegar L hf. var heimilað eignarnám vegna lagningar háspennulínunnar og að uppfyllt væri skilyrði 1. mgr. 72. gr. stjórnarskrárinnar um að almannaþörf krefðist þess að eignarnámið yrði heimilið. Samkvæmt framangreindu en að öðru leyti með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms var hann staðfestur um sýknu L hf. og Í.

R höfðaði mál og krafðist bóta úr hendi S vegna tjóns sem varð á lögreglubifreið er henni var við eftirför ekið á afturhorn bifreiðar, sem tryggð var lögboðinni ábyrgðartryggingu hjá S, í því skyni að stöðva akstur bifreiðarinnar. Í dómi Landsréttar var rakið að fyrir Landsrétti hefði S meðal annars lagt áherslu á að við sakarmat samkvæmt 89. gr. þágildandi umferðarlaga nr. 50/1987 bæri að horfa til árekstrarstundar en aðdragandi þess að lögregla ákvað að keyra á skipti ekki máli. Vísaði Landsréttur til þess að atburðarás hafi hafist í Reykjavík við ákvörðun lögreglu um eftirför en henni lokið þegar lögreglubifreiðinni var ekið á vinstra afturhorn bifreiðarinnar með þeim afleiðingum að bifreiðin snerist og fór út af veginum. Með árekstrinum hafi endi verið bundinn á eftirför lögreglu með ökumanni bifreiðarinnar sem hafi gerst sekur um ofsaakstur og skapað stórfellda hættu fyrir almenning. Hafi ákvörðun lögreglu um að stöðva för bifreiðarinnar með því að aka á hana markað lok samfelldrar atburðarásar sem hafi hafist nokkru fyrr. Með þessari athugasemd en að öðru leyti með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms var hann staðfestur um rétt R til bóta úr ábyrgðartryggingu S vegna tjóns á lögreglubifreiðinni.