J höfðaði mál á hendur G slf. og D og krafðist skaðabóta vegna galla sem hann taldi vera á gerð niðurfalls í sturtu. J vísaði til þess að niðurfallið þjónaði ekki tilgangi sínum þar sem það tæki ekki við nægu vatni, auk þess sem sturtubotninn lægi of hátt miðað við baðherbergisgólfið. G slf. og D báru því hins vegar við að J hefði sjálfur valið efni í verkið og hundsað ráðleggingar D. Niðurstaða héraðsdóms, sem Landsréttur staðfesti, var á þann veg að ekkert væri fram komið sem benti til þess að D hefði á einhverju stigi verksins varað J við eða ráðið honum frá því að verkið yrði unnið á tiltekinn hátt eða tiltekið efni notað. Var J talinn hafa sýnt fram á með framlögðum gögnum að þjónusta G slf. og D hefði verið gölluð í skilningi 1., 4., 5. og 6. töluliðar 1. mgr. 9. gr. laga nr. 42/2000 um þjónustukaup. Var G slf. og D gert að greiða J skaðabætur og var við ákvörðun fjárhæðar bótanna horft til kostnaðarmats sérfróðs aðila sem aflað var við rekstur máls hjá kærunefnd vöru- og þjónustukaupa.

Með ákvörðun 1. ágúst 2018 hafnaði Þjóðskrá Íslands beiðni A um að felld yrði úr gildi lögheimilisskráning A og fjölskyldu hans í tilgreindu erlendu landi frá og með 4. janúar 2017. Var sú ákvörðun staðfest með úrskurði samgöngu- og sveitarstjórnar-ráðuneytisins 9. nóvember sama ár. Höfðaði A mál á hendur Í og krafðist ógildingar úrskurðarins. Deildu aðilar um það hvort A hefði uppfyllt skilyrði 1. mgr. 9. gr. þágildandi laga nr. 21/1990 um lögheimili þannig að hann gæti átt lögheimili hér á landi þrátt fyrir búsetu í erlendu landi. Í dómi héraðsdóms, sem Landsréttur staðfesti með vísan til forsendna, var talið að Þjóðskrá Íslands hefði verið heimilt að krefjast þess að A legði fram staðfestingu frá lækni þess efnis að dvöl hans og fjöl­skyld­unnar í hinu erlenda landi væri þeim nauð­synleg vegna veikinda. Var ekki talið að A hefði sýnt fram á verulega annmarka á ákvörðun Þjóðskrár Íslands eða úrskurði ráðuneytisins. Var hinn áfrýjaði dómur því staðfestur um sýknu Í af kröfum A.

M var sakfelldur fyrir stórfellt fíkniefnalagabrot, sbr. 173. gr. a almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa staðið að innflutningi á 2.078,72 g af kókaíni með styrkleika 77-84%, ætluðum til söludreifingar hér á landi í ágóðaskyni, en fíkniefnin flutti M til landsins sem farþegi í flugi, falin í fjórum niðursuðudósum í farangurstösku sinni. Við meðferð málsins fyrir héraðsdómi játaði M skýlaust brot sitt og var farið með málið sem játningarmál samkvæmt heimild í 1. mgr. 164. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála. Við ákvörðun refsingar var til þess litið að M hefði ekki áður sætt refsingu. Þá var horft til ungs aldurs hans og þess að hann hefði játað sök í málinu án undandráttar, sem og þess að hann var samvinnufús við lögreglu við rannsókn málsins. Á hinn bóginn horfði til refsiþyngingar að um hefði verið að ræða umtalsvert magn af mjög sterku fíkniefni með afar mikla hættueiginlega sem M hefði flutt hingað til lands til söludreifingar í ágóðaskyni. Refsing M var ákveðin fangelsi í tvö ár og sex mánuði. Jafnframt voru fíkniefnin gerð upptæk.

J höfðaði mál og krafðist viðurkenningar á rétti til skaðabóta úr hendi H vegna tjóns sem hlotist hefði af vanefndum á nánar tilgreindu samkomulagi um lénið geymsla.is. Í dómi Landsréttar kom fram að af gögnum málsins yrði ekki ráðið hvernig ætluð vanefnd H á samkomulaginu hefði getað leitt til tjóns fyrir J. Var skilyrði til málshöfðunar á grundvelli 2. mgr. 25. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála því ekki fullnægt. Var málinu þegar af þessari ástæðu vísað frá héraðsdómi án kröfu.

Útivist varð af hálfu A í þinghaldi í héraði 13. desember 2022. Við meðferð málsins fyrir Landsrétti skýrði lögmaður A fjarveru í greindu þinghaldi á þann veg að lögmaðurinn hefði ranglega skráð hjá sér að þinghaldið yrði háð 14. sama mánaðar. Í úrskurði Landsréttar kom fram að áðurgreind ástæða fyrir fjarveru lögmanns A gæti hvorki talist til lögmætra forfalla í skilningi 1. mgr. 97. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála né yrði henni jafnað til slíkra forfalla. Þegar þingsókn hefði fallið niður af hálfu A hefði héraðsdómara borið að fara svo að sem segði í b-lið 1. mgr. 105. gr. laga nr. 91/1991 og fella málið niður en afstaða lögmanns S hf. hefði engu getað breytt í því efni. Þetta hefði héraðsdómari ekki gert og væri því óhjákvæmilegt að ómerkja meðferð málsins frá og með fyrrgreindu þinghaldi 13. desember 2022 og leggja fyrir héraðsdóm að taka það til löglegrar meðferðar og dómsálagningar á ný.

Staðfest var ákvörðun ríkissaksóknara um að verða við beiðni um afhendingu X til Póllands á grundvelli evrópskrar handtökuskipunar.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem nauðungarvistun A var framlengd um allt að tólf vikur með heimild til rýmkunar samkvæmt mati yfirlæknis, sbr. 3. mgr. 29. gr. a lögræðislaga nr. 71/1997.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem X var gert að sæta áfram gæsluvarðhaldi á grundvelli c-liðar 1. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála.

Staðfest var ákvörðun ríkissaksóknara um að verða við beiðni um afhendingu X til Litháens á grundvelli evrópskrar handtökuskipunar.

Fallist var á kröfu ákæruvalds um að X skyldi sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli 2. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að X skyldi gert að afplána eftirstöðvar fangelsisrefsingar á grundvelli 2. mgr. 82. gr. laga nr. 15/2016 um fullnustu refsinga.

Staðfest var ákvörðun ríkissaksóknara um að verða við beiðni um afhendingu X til Póllands á grundvelli evrópskrar handtökuskipunar.